REISNOTITIES.nl

Marataba ● Leo Africa
Big 5 ● Marakele national park
sabelantilopes ● vrijwilligers
conservation ● natuurbehoud

Vrijwilligerswerk bij Leo Africa

---

Het is de laatste avond van mijn verblijf bij Leo Africa. Al vanaf half 4 's middags rijden we met de jeep door Marataba, een sectie van het Marakele national park in Zuid-Afrika. Ook voor de gids Mike is het (voorlopig) de laatste keer, hij gaat met verlof. En het is net alsof hij heeft bedacht dat dit een gedenkwaardige avond moet worden. We rijden en rijden maar, langs de meest geweldige landschappen die Marataba zo rijk is. Hij heeft weinig zin om te stoppen voor verplichte klussen, uit te voeren door de vrijwilligers. Hij kijkt een keer op zijn horloge en zegt: "Nee, ik denk niet dat we nog tijd hebben om een boom te omwikkelen." Wij, de vrijwilligers, vinden het allang best; we zijn allemaal onder de bekoring van het prachtige licht dat de hemel op Marataba werpt. En het enige dat we willen is kijken. Eindeloos kijken naar dit prachtige verschijnsel, waar we geen genoeg van kunnen krijgen. We zweven op een wolk van geluk door Marataba.


In een behoorlijk tempo stuwt Mike de jeep langs het Waterberg-massief. Kilometer na kilometer zien we de rode gloed hangen op de flanken van het plateau. Het struikgewas op de voorgrond lift mee in de schoonheid, die bijna onverdraaglijk is. De lage zon werpt haar glans op onze gezichten. Maar van binnen stralen we al heel lang. Emoties gieren net zo hard als de wind tijdens deze tocht, die immer lijkt voort te gaan. We rijden naar de hemel, zo voelt het. Of misschien wel in de hemel. In totale verrukking kijken we toe hoe het licht de flanken doet verkleuren naar mooi, mooier en nog mooier. Om de bocht zakt de zon achter de bergen en stoppen we voor thee en/of koffie. De magie is nog niet voorbij. In een aanzwellend crescendo kleurt de lucht alle tinten rood, roze en lila en een beetje paars boven en achter de Afrikaanse savanne. In stilte staren we allen naar het oogverblindende uitzicht. In het halfschemer loopt een giraffe door de zon, die bijna ondergaat in het zwart van het geboomte. Zebra's en wildebeest krijgen het op hun heupen en rennen van vreugde in hoog tempo over de vlakte. Hun hoefgetrappel vormt het slotakkoord van een overdonderende symfonie, die heel lang zal nadreunen.
Tranen zitten klem in mijn keel, maar mijn fotocamera klikt veelvuldig. Wat een afscheid. Wat een cadeau.
Thank you Africa.


En dan hebben we al heel veel moois gezien de voorbije twee weken. Want als je, zoals bij Leo Africa, twaalf uur per dag in een jeep rondrijdt, dan gebeurt er wel eens wat voor je neus. Bijna dagelijks sta ik 's ochtends om kwart voor vijf op om vervolgens de paden en wegen van het 23.000 ha grote Marataba te doorkruisen. Die weken gaan in vliegende vaart voorbij. Het dagritme is langdurig en moordend, zes dagen in de week. Ik zit in een trein die alsmaar doordendert. Voor nieuwkomers in Afrika moet het een overweldigende ervaring zijn, deze kennismaking met de bush.
Leo is goed voor zijn vrijwilligers. Van al die uren in de jeep hoeven er slechts zo'n drie per dag te worden gewerkt. De meeste aandacht gaat uit naar het omwikkelen van bomen met kippengaas, zodat de olifanten ze niet omduwen. Bomen trekken weer ander leven aan en dat is heel belangrijk in de wereld van wild en natuurbescherming. Ook het oprapen van prikkeldraad, glas en plastic is een prioriteit. Een verblijf bij Leo Africa kent zo zijn eigen wetten. Heel, heel anders dan een dikbetaalde safaritrip, onvergelijkbaar in vele opzichten. Je moet wel tegen de sfeer van vrijwilligers kunnen en het opgelegde regime van een zekere onvrijheid. Maar voor relatief weinig geld zien veelal jongere mensen van over de hele wereld de pracht van Afrika langdurig aan zich voorbij trekken.


Enkele maanden voorafgaand aan mijn verblijf kreeg een cheetah twee jongen. Eentje overleed vlak voor mijn komst. Het monitoren van deze kwetsbare en bedreigde dieren is een van de speerpunten van Leo Africa, met groot enthousiasme uitgevoerd door onder andere Sabrina Colombo, een van de drijvende krachten achter het project. Vele uren lang proberen we de moeder cheetah met haar jong op te sporen door middel van een halsband met een zender om de nek van de volwassen kat. En dat lukt wonderwel goed. Soms ook niet, maar dan worden we vaak verblijd door olifanten, giraffes, vechtende wildebeesten, waterbokken of buffels. En leeuwen natuurlijk. Als de cheetah is opgespoord, mogen we geregeld de jeep verlaten en achter elkaar zwijgend door de bush lopen. Vanaf zo'n dertig meter kijken we toe hoe moeder en jong samen spelen. Het is een verbluffend gezicht en voor even delen we allemaal een moment van groot geluk, ondanks al onze verschillen. Een onverwacht geluid maakt een einde aan de idylle. Binnen een split second staan de cheetahs overeind. We zien iets van hun enorme snelheid en reactievermogen. Vervuld van gedachten keren we terug naar de jeep.
Op naar een volgende belevenis.




naar boven

terug naar Truck en Jeep