Crossing Mara-rivier
Hotel Neptune Paradise is een bestemming voor iedereen die zich wil wentelen in de tropische warmte van Kenya. Geweldige plek om
bij te tanken. Het hotel ligt aan de Indische Oceaan en zwemmen in deze
oceaan vergeet je nooit meer. Maar omdat Kenya voor ons zoveel meer is dan een vakantie aan de rand van het
zwembad, verblijven wij ook - vijf dagen lang - in het waanzinnig mooie wildpark Masai Mara.
Na een binnenlandse vlucht van ongeveer anderhalf uur
(met tussenlandingen - wat niet echt een ultiem genoegen is in relatief kleine toestellen) staat de eigenaresse van de lodge Saruni Mara in
de Mara North Conservancy ons op te wachten. Het is namelijk nog zeker anderhalf uur rijden naar onze logeerplek aan de noordwestkant van de
Mara. De regens hebben het laatste stuk van het pad naar de lodge sterk uitgesleten, maar de 4-wheeldrive brengt ons boven. Wat een
schitterende plek, met een weids vergezicht over de Mara. Wow! Net als de lodge is onze cottage gemaakt van hout en tentdoek. Alles ziet er
zeer luxueus uit. Voor ons is dit echt de ultieme accommodatie, sowieso, maar zeker gezien de overnachtingsplekken in onze eerdere rondreizen in Afrika.
Onze dagindeling ziet er overzichtelijk uit: koffie en ontbijt, daarna de eerste gamedrive in het wildpark, lunch in de lodge (of achter de jeep), gevolgd door de tweede gamedrive.
Relaxen, drankje en de gezamenlijke, heerlijke, avondmaaltijd (met de eigenaars en de andere gasten) in de lodge. En tot slot een stille slaap. Ach, als we
onszelf een strak regime opleggen, is het allemaal wel te doen...
We zien leeuwen, giraffes, gnoes, zebra's, gieren, olifanten, nijlpaarden, krokodillen en buffels. En cheetahs. De Mara is gezegend met relatief veel cheetahs.
Vanuit onze veranda zien we het wild in de heuvels lopen. Het is bijna te overweldigend.
Veel gidsen in Afrika heten John. Dat is makkelijk voor de (westerse) toeristen. Zo ook onze gids/chauffeur, die deze week aan ons is 'toegewezen'.
We hebben ontzettend veel geluk. Tijdens ons verblijf steekt een deel van de duizenden gnoes en zebra's de Mara-rivier over. Terwijl we 'gewoon' aan een
gamedrive bezig zijn, krijgt John een melding over zijn portofoon. "
They are gonna cross", deelt hij ons mee. Hier hebben we natuurlijk op gewacht
en vooral gehoopt. John weet wat hem te doen staat. Zo hard als mogelijk rijdt hij naar de rivier, waar we gelukkig niet al te ver vanaf zijn. Zijn
rijgedrag vergroot onze opwinding. We zoeken een mooie plek uit bij de rivier, van waar we alles goed kunnen overzien. Uiteraard zijn we niet de enigen.
Diverse andere safari-auto's (van andere lodges) melden
zich naast ons. Telelenzen worden uit de hoes gehaald. En dan begint het wachten. Wachten totdat de eerste gaat. De zebra's en de gnoes houden zich tientallen
minuten lang nerveus op bij de rivierbedding. Wie durft zich als eerste in de snelstromende rivier te storten, waar de krokodillen nog steeds op de loer liggen.
Weliswaar volgevreten, want er zijn al vele dieren gepasseerd. Maar toch. De bedding is steil, modderig en glad, zeker aan de overkant. Dieren worden vertrapt,
of glijden uit. Zeker de kleintjes komen in het gedrang. Maar de kuddes hebben geen keuze. Ze móeten gaan. Het is de wet der natuur. Aan de overkant wachten de
groene weiden.
Uiteindelijk is één zebra de dapperste. Als eerste rent hij naar het water, na enkele seconden gevolgd door de anderen. Voor onze ogen stort zich
één deinende, zwarte, bruine, grijze, zwart-witgestreepte, krioelende massa naar beneden, dwars door het water. Wat een machtig schouwspel. Nog
nooit zoiets gezien. Met de grootste moeite klimmen de eerst aangekomenen de andere oever op, dat lukt niet altijd even goed door het gedrang.
Gaandeweg durf ik nauwelijks te kijken, bang dat één van de krokodillen toch nog trek heeft. Maar nee. Dat blijft gelukkig uit.
Als de massa veilig is overgestoken en de rust is weergekeerd, horen we ineens het angstige gebalk van een baby-zebra. Hij of zij staat nog steeds op 'onze'
oever, het durft niet naar de overkant. Mama en de 'tantes' zijn al op de Elyzeese velden, maar de baby is achtergebleven; onopgemerkt in de strijd. We zien
heel even vertwijfeling bij de moeder. Zij kijkt naar haar kind en 'overlegt' kort met andere zebra's. En dan springen ze weer het water in. Ze komen terug.
Voor een tweede keer wagen ze zich in het kolkende water, met alle gevaren vandien. Ze komen de baby halen. Ooh. Wat mooi. Ik voel tranen prikken om dit oerinstinct.
Mensen of dieren, het maakt niet uit. Moederinstinct is nu eenmaal een natuurwet. Ze gaan om de kleine zebra heen staan
en 'dwingen' hem of haar zo naar de overkant. Ze komen allemaal veilig aan. Wat een indrukwekkend staaltje moederliefde. We zuchten zachtjes van opluchting. Ik strijk
de tranen van mijn wangen.
Cheetah-familie
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
