Dagje in Lin, het charmante, oude plaatsje aan het meer van Ohrid. Prachtig en beschut gelegen in de baai, waar de vissersboten met 'Lin' op de boeg dobberen op het water nadat ze zijn teruggekeerd van de visvangst. In de straatjes zitten vrouwelijke bewoners op een stoel naast rekken vol potten met ingemaakte pepers, marmelade en uien. Ze spreken de toeristen in het Albanees aan en veel gaat met handgebaren.
In de ochtend lopen we vanuit de dorpsstraat een smal langzaam stijgend pad langs het klif. Aan de zijde van het meer liggen overal kleine stukken moestuin van bewoners. We komen helemaal boven uit en keren terug naar het dorp.
We dwalen door de 'hoofdstraat' en de kleine dwarsstraatjes, ook die naar het meer lopen. Aan het eind liggen vaak blauw en geel en rood geschilderde houten boten. Vorig jaar, 2023, waren archeologische vondsten reden voor het stempel 'oudste dorp van Europa'. Daardoor is het in Lin wel drukker geworden met toeristen, maar desondanks is de charme van het dorpje behouden gebleven.

×

In de middag bezoeken we de bunker, helemaal aan de rand van de landtong. Het is één van de ruim 170.000 bunkers die dictator Enver Hoxha tijdens zijn regeerperiode (1944-1985) liet bouwen. Zijn paranoïde trekken zorgden ervoor dat hij overal de vijand zag. De buurlanden Griekenland en (toenmalig) Joegoslavië zouden Albanië willen binnenvallen, net als enkele Oostbloklanden. Om die reden liet hij het hele land 'volbouwen' met bunkers. Die uitgaven van miljarden drukten enorm op de staatskas met als gevolg dat Albanië één van de armste landen van Europa werd. Inmiddels zijn vele bunkers vervallen of omgebouwd tot bijvoorbeeld tattooshop, restaurant of museum. Of zijn ze gewoon een relikwie geworden.
Om bij de bunker te komen, is het verstandig eerst naar de oude restanten van de basiliek te lopen. Vandaar kun je over een smal pad door hoog gras verder de landtong op. Als je de weg omhoog loopt, heb je vrij zicht op de prachtige peninsula en de landtong waar een eenzame herder met vier schapen zijn thuis heeft. Na een tijdje gaat het pad omlaag, maar nog altijd geen zicht op de bunker. Pas als je denkt dat het nooit meer komt, ligt-ie daar, in volle glorie. Er is een weids uitzicht over het meer. Eenzaam en verlaten houdt de bunker de wacht, net als in de tijd van Hoxha. Klaar voor de vijand.
Alleen is die nooit gekomen. Want niemand wilde Albanië binnenvallen. Albanese burgers wilden er wel uit, maar dat mocht dan weer niet.

×

Bellovë en Rabdisht

vorige pagina

naar boven

terug naar intro