Geirangerfjord, onze volgende bestemming. Zo'n vijftien km voor Grotli nemen we de 63 naar Geiranger. Eigenlijk willen we westwaarts over de 15 langs het Nordfjord en dan omhoog naar Alesund over al die eilanden. Machtig lijkt dat ons, maar het weer is daar te slecht voor en volgens de voorspelling blijft het dat ook. Nu rijden we opnieuw een turistveger, deze keer de Geiranger-Trollstigen. De weg stijgt flink en even later rijden we opnieuw tussen de sneeuwmassa's en in de mist. Het zicht is slecht en daardoor zien we ook weinig van de omgeving. Bij Geiranger aan het Geirangerfjord zien we drie enorme cruiseschepen liggen. Wel vragen we ons af wat de passagiers aan land komen doen, want hier is niet zoveel (met dit weer). We komen langs een uitzichtpunt met geweldig zicht op het fjord. Natuurlijk stoppen we. Alle touringcars, volgeladen met losgelaten cruiseschip-passagiers, parkeren gewoon op de weg, zodat we kruipdoor-sluipdoor moeten doen om verder te kunnen.

Bij Eidsdalen brengt de ferry ons in een klein kwartiertje naar Linge. Na een rit door ruig en besneeuwd landschap met een woeste rivier komen we bij de beroemde Trollstigen. Maar het hoost van de regen en het is louter en alleen vanwege de Trollstigen zelf dat we uitstappen. Volledig in regenkleding en met de camera goed ingepakt lopen we naar het uitzichtpunt. We moeten zelfs een deel door de sneeuw. Het laatste deel van het platform heeft een stalen rooster als vloer. O. Niets voor mij. Een paar meter terug kan ik ook de weg met de haarspeldbochten zien liggen. Ik vind het eerlijk gezegd niet zo spectaculair als ik had verwacht, net zomin als de rit naar beneden. Het is goed te doen. Bij Bronnsletta draaien we de E136 op naar Andalsnes, ons feitelijke keerpunt van de reis.

Daar blijkt dat mijn fotocamera kapot is. De regen heeft zijn werk toch gedaan. Overgeschakeld op de fotografie van mijn filmcamera.
We beginnen onze lange reis naar huis over de E136 naar Dombås. Bij Lesja even gestopt om de kerk van de buitenkant te bekijken. We rijden door het Gudbrandsdal en langs de rivier de Lågen. De zon schijnt. Ongelooflijk. Bij Dombås de E6 op tot Hjerkinn en daar rijden we de magnifieke 29 op, door het Folldal. We zien veel ruige begroeiing en stijgen zomaar weer naar duizend meter. Pas daar verschijnt her en der sneeuw, wel zien we besneeuwde toppen. Bij de plaats Folldal verlaten we de 29 en rijden we onze laatste turistveger, Rondane (de 27). Aanvankelijk hetzelfde landschap, maar later komen er meer glooiende heuvels. Bij Nordrum rijden we de E6 op tot Vinstra, waar we bij de kerk overnachten.
Omdat de zon wéér schijnt, besluiten we de 51 in zuidelijke richting te rijden. Al snel staat aangegeven dat de 55 dicht is. Hebben wij geluk gehad een week geleden met onze geweldige tocht door Jotunheimen. De 51 loopt langs de oostkant van het nationale park. We stijgen naar 1400m, overal sneeuw en meertjes en leegte. Wat een geweldige trip, en dan zeker met de zon erop. En die stilte. We horen he-le-maal niets als we uitstappen. We zien langlaufers. De Noren zetten gewoon ergens hun auto neer en stappen dan op de lange latten.

Ter hoogte van Bygdin wilden we de Jotunheimvegen rijden, waarna we op de Peer Gyntvegen zouden komen, maar de Jotunheimvegen is helaas afgesloten. Volkomen dichtgesneeuwd. Hoeveel sneeuw kan een mens aan op een reis in mei en juni?
Op het laatste stuk naar Lillehammer is de sneeuw ineens verdwenen en zien we volop groene weides. Heel anders.

Oslo

vorige pagina

naar boven

terug naar intro