Het kustgebied langs de Finse Golf is 'bekend terrein'. Mijn moeder en haar familie hebben hier overal hun voetsporen liggen. In Vihula, in Haljala, in Rakvere, in Kunda Malla, in Vainupea en in Rutja. En al die plekken gaan wij nu ook met de camper langs, nadat we er al in 2011 en 2012 met de auto zijn geweest.

In Altja staan we met de camper op een grasveld, slechts een paar honderd meter van de vissershutjes van Altja. Sommige daken van de houten panden zijn gerestaureerd. Langs het pad naar de zee liggen vrijstaande huizen. Wat een plek om te wonen. Vrij, vrij, vrij. Een van de bewoners loopt in badkledij en met een handdoek over haar schouder naar het water. Tussen de keien glijdt ze geluidloos in de Finse Golf. Dat kunnen wij ook. Prachtige plek om te bezoeken.
Altja is het meest karakteristieke vissersdorpje van nationaal park Lahemaa. Het dorp bestaat al sinds 1465 en is niet veel groter dan een straat en het pad naar de vissershutjes. Deze werden in vroeger tijden gebruikt om visnetten in op te hangen. Vlakbij de parkeerplaats ligt de taveerne, alleen in de zomer geopend. Binnen en buiten staan simpele, houten banken, maar de lokale gerechten maken veel goed.
Bij ons op de camping staat een Nederlands stel met twee jonge(re) kinderen. Auto gehuurd en de tent mee. Ze hebben de vakantie van hun leven. Elke dag surfen of zwemmen of ander watervermaak. Uren wandelen ze langs de verlaten stranden. Je moet wel van de rust houden. Er is geen strandtent, disco, beachbar of wat dan ook te bekennen. En dat is precies de reden waarom ze hier zijn.
In Lahemaa is het goed toeven. Er is nauwelijks toerisme, terwijl het park prachtige natuur biedt met volop wandelmogelijkheden en stille stranden. In het park liggen drie grote landgoederen met karaktervolle hotels, zoals Vihula en Sagadi en het wat eenvoudiger Palmse (althans, de accommodatie), maar wel met een sfeervolle taveerne.

In de mõis van Kunda Malla zat vroeger een school waar de broer van mijn moeder in zijn jonge jaren voor de klas stond. Van daaruit stuurde hij voor haar verjaardag en Kerstmis een zelfgetekende ansichtkaart. Enkele zijn bewaard gebleven. Eerlijk gezegd weten we niet of de mõis nog bestaat. Ineens zien we een bord dat verwijst naar het pand. Als we over de lange oprijlaan rijden, schiet ik vol. Soms is het (onbekende) verleden te heftig aanwezig; te nabij. Het vervallen pand blijkt leeg te staan. We kunnen niet naar binnen, maar er wel omheen lopen. Nog altijd is goed te zien wat een grandeur het in vroeger tijden moet hebben gehad. De parkachtige tuin ligt aan de achterkant.
We maken een wandeling over Käsmu-eiland. Vanaf het dorp Käsmu lopen we noordwaarts en vervolgens in westelijke richting naar de punt. Daar staat nog een uitkijktoren uit de Sovjettijd en een bijbehorend verlaten pand. Allemaal in onbruik geraakt. Is ook niet meer nodig. Niemand wil nog vluchten uit dit onmetelijke land met een licht Scandinavische sfeer. Het is een fikse tippel. Uren lopen we langs zwerfkeien, oevers met riet, door het bos en over zandstranden of keien. Onderweg zien we af en toe een vakantiehuisje. De toren oogt te wankel om te beklimmen. Voordat we teruggaan, rusten we even uit op de punt.

In Tallinn hebben we een ontmoeting met De Familie. We eten in het Italiaanse restaurant Vapiano dat in Amsterdam niet zou misstaan. Bij binnenkomst krijgen we een kaartje en daarmee bestellen we aan de balie een door onszelf samengestelde maaltijd. We gaan zitten en even later wordt onze bestelling op tafel gezet. Glaasje wijn erbij.
Helaas maken we 24 uur lang horror en hel mee als onze Berner Sennenhond van de camping net buiten Tallinn verdwijnt. Dankzij onbetaalbare hulp van de dierenarts en de Russische campingeigenaresse (en de lokale Facebookpagina) hebben we haar na een dag terug. Snel rijden we weg van deze gruwelplek.
We komen terecht in Valgerand beach, in het zuiden van Estland. Het strand daar is prachtig, maar er staat een stevige wind en dat maakt deze plek onaangenaam. Maar niet voor de kitesurfers, die zien we volop. De camping staat ons niet aan en we rijden over de oude kustweg via Pärnu naar Kadli. Naast het Lepanina hotel is een gedeelte voor campers. Tussen de pijnbomen door kijken we op de Oostzee, die zo'n vijftien meter bij ons vandaan ligt. Wat een geweldige plek om te staan.

Letland - Riga en strand

vorige pagina

naar boven

terug naar intro