Voor de tweede keer komen we in Litouwen. Aan de grens staan nog de wachthokjes uit de Sovjettijd. Zouden best een beetje opgeknapt kunnen worden; is toch een relikwie. Omdat we vrezen dat het wel eens heel erg druk zal kunnen zijn op de landtong de Koerse Schoorwal, rijden we niet verder die kant op, maar gaan ergens naar links, richting Siauliai.
Rond lunchtijd zetten we de camper gewoon langs de kant van de weg en ons tafeltje en de stoelen in het gras. Al die tijd komt er niemand langs. Wat een ruimte. We horen geen verkeer, alleen de roep van vogels die vliegen in de schitterende wolkenluchten.
We komen door diverse dorpen, waar een weldadige rust hangt. Ook hier weer houten huizen in alle kleuren, waar de verfkwast zijn werk lang geleden heeft gedaan. Het maakt allemaal een knusse indruk.

Wegwerkzaamheden in een dorpsstraat, waar het asfalt wordt vervangen. De Europese subsidie wordt veelal besteed aan de grote wegen, maar het platteland blijft in dit opzicht niet overál achter. In de straat een huisje met een levensgroot Mariabeeld erin. Ongeveer tachtig procent van de Litouwers is katholiek, dus gek is dat niet.
Op camping Grazina brengen we de nacht door. De eigenaren zitten ook in de fruitteelt en dat proeven we! Het is een grasveld aan een straat, maar aan het zicht onttrokken. Vanuit de camper kijken we op bramen- en frambozenstruiken en
- gezellig - een heleboel ganzen. Het ligt vlakbij de Kruisenheuvel in Siauliai. Ook hier zijn we weer vroeg en dat blijkt verstandig. Tegen elf uur in de ochtend stromen de touringcarbussen toe en bevolken vele mensen de trappen en de paadjes van de heuvel. Maar wij hebben dan al tijdenlang rondgedoold tussen de duizenden en duizenden kruisen: groot, kleiner en nog kleiner. Het is een indrukwekkende plek en meer dan een bezoek waard.

Omdat onze zes weken er vrijwel opzitten, rijden we door naar Vilnius. Daarmee doen we de derde hoofdstad van de Baltische Staten aan. Vilnius staat vol met kerken en prachtige, oude panden. Je kunt er uren doorbrengen en nog lang niet alles hebben gezien. Leuk zijn de hele grote zwart-witfoto's in de straten met beelden uit vroeger tijden. Zelf vind ik het de minst aantrekkelijke stad van de drie Baltische landen, maar smaken verschillen.
We lopen tot aan de Gediminastoren, het restant van een burcht, dat door de ligging op de heuvel boven alles uittorent. Op het grote plein aan de voet van de toren vermaken jongelui zich met een skateboard. Een straatbeeld dat in de Sovjet-tijd nog ondenkbaar was.
Onze laatste stop in de Baltische Staten is bij een oude bekende: camping Harmonie in Rudiskes. Hier vertoeven we nog even voordat de lange reis naar huis begint. Voor de laatste maal laven we ons aan de overheersende rust in dit deel van de wereld. Wat een weelde.

vorige pagina

naar boven

terug naar intro

terug naar Camper