Na enkele dagen vertrekken we naar het noorden. Het is slechts 150km naar onze volgende stop, Paluse, dus toeren we de hele dag. Nadat we in Rudiskes zelf nog het treinstation en het postkantoor hebben bekeken, rijden we tergend langzaam over de wegen.
We komen door natuur en we passeren tal van dorpjes, zoals Labanoras met de prachtige houten kerk. Overal om ons heen is bos en water. Tijdens lunchtijd vertoeven we langs de waterkant met wuivend riet. We zetten onze stoeltjes en tafel gewoon ergens neer. De honden zwemmen als wij eten. Niemand te zien.
Onderweg zien we veel ongerept (gras)land. In de jaren dat de Baltische Staten onderdeel waren van de Sovjet-Unie is veel landbouwgrond gebruikt voor de sovchozen (grote staatsboerderijen). Die bestaan nu niet meer en veel grond blijft onontgonnen liggen. Dit zien we in alle Baltische landen.

In Paluse staan we op verhard terrein in het Aukstaitija nationaal park, aan de rand van bos. De voorzieningen zijn eerlijk gezegd verrassend goed, nette wasgelegenheid, een kookgedeelte en vuurplaatsen. Vlak naast ons staat de houten kerk van Paluse, met zicht op het Lusiai-meer.
Het park bestaat uit een uitgestrekt merengebied met veel natuur. We maken een fikse wandeling langs het meer en komen door enkele dorpjes. Net als overal in de Baltische Staten ook hier veel appelbomen. De appels lijken vaak door niemand te worden geplukt. Vele liggen te rotten op de grond. Maar sommige mogen in de zon op de tuintafel.
Het park is dermate groot en aantrekkelijk dat we ook met de camper een tocht maken. Over verharde wegen rijden we door bossen, open veld, langs water met verleidelijke steigers, dorpjes zoals Strazdai en bijenkasten. Overal houten huizen, in alle kleuren. En rust, rust, rust. Onbestaanbaar. Urenlang vertoeven we in dit onmetelijke gebied, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De Russische bezetting heeft veel tot stilstand gebracht, maar het positieve gevolg ervan is dat veel onaangetast is gebleven.

We lunchen op een stuk gras met houten banken en tafels, aan de rand van het water met riet en bos. Kalm glijden drie kano's het water in en verdwijnen geruisloos tussen het riet. Ook wij en de honden gaan het water in.
Onze heenreis door Litouwen kent nog één plek voor een overnachting: Zarasai. Voor die tijd stoppen we vlakbij Tvereclus bij de grens met Wit-Rusland. Het is de weg naar Vidzy. Ik heb nu eenmaal van kindsaf een fascinatie voor grenzen (met Rusland). Mijn vriendin spreekt de douanier aan. "Is it okay if we take a picture?" No. "Oh, only one then?" Well, OK.
In Zarasai kan onze elektronische kaartlezer de camping niet vinden, dus maar ergens gevraagd. "Do you speak English or German?" No, only Russian. Maar als we een plaatje laten zien, is het stel zo vriendelijk voor ons uit te rijden. In één keer staan we op de camping. "Thank you." Vrolijk zwaaiend nemen we afscheid. Deze camping ligt naast een meer. In de avond zakt de zon in het water en zet alle bomen en grassen in een schitterende gloed. Wat een weelde om hier te vertoeven. We wandelen achter de camping waar in het bos diverse vrijstaande huizen liggen. Hoe mooi kun je wonen?

Letland - Siveri

vorige pagina

naar boven

terug naar intro