---

De kustlijn is na de Tweede Wereldoorlog vrijwel geheel ontoegankelijk geweest voor de bevolking. Onder de Russische bezetting waren op diverse plekken wachtposten en marinebases gevestigd. Natuurlijk zijn deze niet meer in gebruik, maar mijn fascinatie hiervoor bestaat nog. Dus rijden we naar de Pärispea peninsula, het schiereiland ten westen van het veel bekendere Käsmu. Langs de hele kustlijn treffen we overblijfselen uit de Sovjet-tijd aan. In Suurpea staat pal aan het water een enorm, maar verlaten pand. Met enige fantasie zie je er een voormalig grande hotel in. Ook zien we een enorme pier en enkele wachtposten. Alles in vervallen staat. De Russische letters prijken nog altijd op de gevel. Hier opereerde de Sovjet-kustwacht als bescherming tegen de vijand, maar natuurlijk ook om burgers ervan te weerhouden te vluchten.

Tussen de restanten zien we louter ongerepte kustlijn, kilometer na kilometer. Kiezels, zand, zeedennen, riet, keien, alles onaangetast. Prachtig, prachtig. Het oogt paradijselijk. Ergens staat een verweerd, grijs huis in het niets. Nou ja, niets? Rondom alleen natuur. Noem dat maar niets.
Nog westelijker bezoeken we Hara. Daar lopen we eerst door een donker bos, in een poging bij de zee te komen. Dat lukt niet, maar wel treffen we diverse leegstaande woningen aan, ongetwijfeld van voormalig Sovjet-personeel. In eentje gaan we naar binnen. Er hangt een sinistere sfeer. Een beetje eng, niet in het minst door de vermolmde vloeren. Elk moment verwacht ik een nog achtergebleven Russische militair tegen het lijf te lopen. De angst zit er goed in, niet alleen bij mijn familie, maar ook bij mij. Sommige ramen zijn kapot. Uit eentje wappert een groezelige vitrage in een zuchtje wind voor eventjes naar buiten.

Mõis of herenhuis

naar boven

terug naar intro