Auschwitz. Ongetwijfeld de meest sinistere en bijzondere plek waar we op onze camperreizen hebben gestaan en ooit nog zullen staan.
Het heeft iets akeligs en schurends om onze camper neer te zetten op het parkeerterrein vlakbij de ingang van dit vernietigingskamp, met de overbekende schrijnende tekst 'Arbeit macht frei'.
Toch blijven we twee etmalen in dit verschrikkelijke oord. We hebben voldoende tijd om de contouren van deze hel tot ons te laten doordringen, voor zover dat überhaupt mogelijk is.
Als de laatste toeristen in hun touringcars zijn vertrokken, lopen wij onder de beroemde tekst door en slenteren langs de stenen barakken. Overal staan informatieborden. We lezen alles, maar we begrijpen niets. In sommige panden gaan we naar binnen. Er zijn lange wanden met zwart-witfoto's of alleen namen. Ergens daartussen zie ik de achternaam van onze vroegere buren. In de oorlog is het grootste deel van hun familie weggevoerd. Het zal toch niet...?
De volgende ochtend fietsen we naar het enkele kilometers verderop gelegen Birkenau, wat veel groter is. Als eerste lopen we in de stilte langs het spoor, over de 'rampe', langs
de houten
barakken, de
gaskamers, de wachttorens. Overal.
We kijken en kijken en kijken. Urenlang.
En zijn stil.

vorige pagina

terug naar intro

terug naar Camper