Helemaal aan de punt van de linkervinger in het zuiden van de Peloponnesos ligt een strandje langs een baai: Paralia Kalamaki, in de buurt van Vasilitsi. De laatste drie kilometer daalt de bochtige weg richting zee. Het allerlaatste stuk, zo'n 120m, is off-road en gaat ook fiks omlaag. Dan staan we op deze schitterend gelegen camperplek, waar we ons na enkele grote stappen zo in het water laten vallen. Het geluksplekje, zo lijkt het. En dat is het misschien ook wel.

"Op onze nieuwe plek zijn zwerfhonden, drie wat oudere puppy's", staat in mijn reisnotities. "Ze hebben honger en dorst, water en brood gegeven. Je zou ze zo meenemen." Een wat nochalante opmerking, die echter realiteit wordt. Twee dagen lang staan we daar, aan die fantastische baai, samen met de drie pups. Na de eerste keer water en brood liggen ze permanent bij onze stoelen en waken ze als een buurtbewoner komt zwemmen. We horen gelijk bij elkaar, de pups en wij. Ze slapen onder de camper en als we 's ochtends de deur opendoen, springen ze bij het trapje. Ja, en dan gebeurt er iets met je wat je niet kunt weerstaan. Ze raken je hart. En dan ben je verloren. In een mum van tijd heb ik ze lief, intens lief, alsof ik ze zelf heb gebaard. Ik zal de rest van mijn leven van hun houden. Ze horen bij mij. En iedereen blijft eraf, ik voel me zoals een wolf die haar jongen verdedigt. Er is geen sprake van dat we nog afstand doen van deze drie hummels.

Maar als we vertrekken, blijven de kleintjes achter. We zien het toch niet zitten. We drukken alle zwemmers en andere camperaars op het hart voor hen te zorgen. Maar dat stelt ons natuurlijk niet gerust. In Koroni beschikken we op de gelijknamige camping over wifi. Via-via komen we bij de stichting Aai terecht (opvang van zwerfhonden) en de campingeigenaresse belt voor ons met een dierenarts in Kalamata. Na een doorwaakte nacht besluiten we eensgezind de honden toch op te halen en mee te nemen naar Nederland.
De pups komen ons al tegemoet rennen. Gelukkig! Ze leven nog! We pakken de zwaar ondervoede en vieze hondjes onder de arm. Op naar de dierenarts in Kalamata. Na twee dagen beschikken we over de vereiste vaccinaties en documenten. Nu kan onze road-trip naar huis beginnen. We rijden naar de dichtstbijzijnde camping, Petalidi in Messinia. Jammer genoeg veel vergane glorie. We laten de honden uit buiten het hek, op een strook zand wat eens een strand moet zijn geweest. Een storm heeft waarschijnlijk alles weggeslagen. De plastic stoelen en parasols drijven half in de branding. Blijkbaar kan het de eigenaar niet schelen.
We hebben nog zo'n twee weken te gaan voordat de afgesproken datum (met de oppassers) van onze thuiskomst is bereikt. Als eerste moeten we ons reisplan aanpassen, want de geplande reis en de bezienswaardigheden kunnen met drie pups niet meer doorgaan. Dat is wel even slikken. Vooral het skippen van de Akropolis in Athene is moeilijk. Tot overmaat van ramp gaat er in de motor van de camper een sensor kapot, waardoor we drie dagen (!) mét de kleintjes bij een garage doorbrengen... Ook 's nachts. Je verzint het niet. Maar wel gratis wi-fi en stroom, ha-ha.

Op vrijdagmiddag half 5 rijden we weg bij de garage. We rijden via de tolweg A7 (met Europese subsidie aangelegd), waar we níet met een creditcard kunnen betalen, in één keer de Peloponnesos af. Op de grens met het vasteland passeren we het Kanaal van Korinthië. Een trekpleister van formaat, zou je zeggen. Maar de directe omgeving ziet er een tikje shabby uit: zwerfvuil, snelle-hap-pleisterplaatsen en overal onkruid. Jammer. Ondanks de harde regen toch een foto gemaakt. We hebben geluk, er komt net een bootje door.

Aanvankelijk willen we overnachten in de plaats Oud-Korinthië, maar daar blijkt een hardloopwedstrijd aan de gang. We staan praktisch klem met de camper. In de heisa zien we een stukje van de opgravingen voorbij komen, maar het blijft bij een aantal zuilen. Doorgereden naar camping Blue Dolphin in Lechaio. Ook hier veel vergane glorie, en dat op zo'n mooie locatie.

In verband met de toenemende vluchtelingenstroom op de Balkan wijzigen we onze route. We boeken bij Grimaldi Lines de nachtferry van Igoumenitsa naar Brindisi in Italië. Er is nog tijd voor één uitje: de Meteora-kloosters bij Kalambaka. Via Lamia rijden we tolweg (de A1) tot Larisa. Niet ver voor Lamia overnachten we op camping Venezuela in Argios Serafim. Mooie camping met heel goed eten in het restaurant. Wij zijn vrijwel de enige gasten. Desondanks kijkt de ober elke keer met een mengeling van angst en afkeer naar onze drie scharminkels, die heel rustig onder de stoelen liggen. De volgende dag door naar Larisa. Daar gaan we de E92 op richting Trikala. Het landschap in dit deel van Griekenland ziet er een stuk schoner en minder verloederd uit.
Bij Kalambaka zien we ineens, eigenlijk vanuit het niets, de grillige rotsen waarop de kloosters liggen. Wow! Wat mooi. Er gaat een bochtige weg omhoog, die nemen we. Al snel zien we tientallen touringcars (het is zondag) naar boven rijden. Ach jee. Binnen een mum van tijd kunnen we niet verder. Wel stappen we om de beurt even uit om toch nog iets van de kloosters te kunnen zien. Een beetje een mislukt uitje.
In Igoumenitsa vertrekt de nachtboot drie uur laten dan gepland. Al die tijd zitten de pups in een hok, waarvan de deur niet op slot kan. Dat verontrust ons enigszins. Om de zoveel tijd gaan we kijken. Alles rustig. De volgende ochtend blijkt het tevens een rookplek voor de vele vrachtwagenchauffeurs. Maar niemand kijkt naar de honden. En niemand vraagt naar de honden.

In vijf dagen tijd rijden we heel Italië door, gevolgd door Frankrijk, België en ten slotte Nederland. Inclusief ons eigen land hebben we elf landen aangedaan. De kleintjes hebben zich voorbeeldig gedragen en met wat aanpassingen hier en daar verliep de reis prima. Mijn vriendin en ik vonden het hartstikke leuk met de pups in en om de camper en eerlijk gezegd heeft dit avontuur ons behoorlijk emotioneel beroerd.
Bij thuiskomst kijken onze eigen honden ons licht onthutst aan. 'Wat hebben jullie nóu bij je?' Tsja.

vorige pagina

naar boven

terug naar intro

terug naar Camper