De balkons van klooster Prodromou hangen aan de rotsen. Foto: Stella van Zanten©
In het Womo-boek van de Peloponnesos stuiten we op een tip: een
bezoek aan het klooster van Ayios Ioannis Prodromou, diep verborgen in de Lousioskloof.
Vanaf Olympia volgen we de 74 tot Karkalou, daar slaan we rechtsaf naar Dimitsana. Een mooie route, veel leuke
dorpjes (jammer alleen dat je in die Griekse dorpen nergens even de camper kunt parkeren) en talloze 'gedenkkastjes', de een nog mooier dan de ander. We komen
langs enkele kerken en bij eentje stoppen we. De deur is open, dus gaan we naar binnen. Er staan wat eenvoudige stoelen en het spreekgestoelte is aan de kant
geschoven, rustig wachtend tot het aan de beurt is. De wanden hangen vol met iconen.
In taverna Koustenis parkeren we de camper voor de nacht en gebruiken we de maaltijd. Vol uitzicht op de kloof. Wij
zijn de enige gasten. De eigenaar verorbert voor de tv zijn maaltijd, terwijl hij naar een voetbalwedstrijd kijkt. Het verslag klatert over onze tafel.
Vanaf Dimitsana rijden we de volgende ochtend richting Stemnitsa. Vlak daarvoor slaan we af naar het klooster. We dalen circa acht kilometer over een zeer bochtige,
geasfalteerde
weg. Het duurt iets meer dan twintig minuten totdat we beneden zijn, op de parkeerplaats bij de kapel. Het laatste stuk moeten we lopen en dat neemt ook nog zo'n
tien minuten in beslag. In de hitte gaan we over in de rotsen uitgehouwen trappen verder naar beneden. In de schaduw is het lekker koel.
De voorgevel van de
gebouwen hangt uit de rotsen, aan de onderkant ondersteund door kromme palen. De vloeren zijn van stukken hout en de daken van golfplaat. Vanaf een balkon 'valt'
een heel lange rioolbuis naar beneden. Het ziet er allemaal op z'n zachtst gezegd nogal wankel en houtje-touwtje uit en ik huiver bij de gedachte dat we straks ergens
daarboven staan. Je vraagt je af hoe alle balkons uberhaupt aan de rotsen blijven hangen, laat staan als er iemand op loopt.
Maar we pakken een rok uit het rek en stappen naar binnen. Daar komen we een andere wereld binnen. In de rots zijn enorme ruimtes uitgehouwen, waarvan de gevels
en muren keurig zijn gestuct. Het maakt een zeer degelijke indruk en prompt voel ik me veilig. Alle kamers ogen fris en sommige zelfs huiselijk.
In de hal zijn de rotswanden beschilderd met iconen. Mijn vriendin
steekt een kaars aan voor haar kortgeleden overleden moeder. We mogen gaan zitten op fleurige banken met tientallen iconen aan de muur. Wat mooi. En het ziet er ook zo huiselijk uit.
Er is koffie voor de bezoekers, die tot 13u kunnen komen. Rondlopen staat de bezoeker vrij, dus lopen we wat rond, vanaf het balkon bekijken we het uitzicht op deze heel aparte plek.
Tempel van Apollo Epikourios
vorige pagina
naar boven
terug naar intro