Aangezien we ook de Albanese rivièra willen zien, moeten we de 1027m hoge Llogara-pas over. Dwars door het Keraunisch gebergte. Het nemen van de pas valt ons mee, zeker omhoog. Wel is er aan de andere kant een lange afdaling, met uitzicht op de Ionische Zee. Mooi. Ook zien we de bochtige weg beneden ons goed liggen. Een soort 'Trollstigen' in Noorwegen, maar dan op z'n Albanees. Omhoog passeren we delen met prachtige dennen, kaal van onderen en boven een toef groen. We zien huizen, met moestuinen, horeca-uitspanningen en haarspeld-bochten.
Op de weg naar beneden zien we koeien langs de kant, een geit op de weg, kale hellingen, het strand ver onder ons, eindeloze nagenoeg onbebouwde kustlijn, ergens halverwege een lege kraam met een caravan ernaast en wapperende doeken, bijenkasten en dorpjes als Palasë, Gjilekë, Dhërmi, Ilias en Vuno. Daar ook weer mannen op terrassen en oude, kromgebogen vrouwen met een stok. In het zwart gekleed. De stranden zien er onaangepast uit. Vaak geen parkeerplaatsen, dus auto's en een enkele camper staan gewoon op het zand, iets verderop ligt een koe te 'zonnen', her en der wat rieten zonneschermen. Alles lijkt vanuit de lucht op goed geluk neergegooid.

Tot aan Griekenland blijft de rit uiterst boeiend. Eenmaal beneden komen we door Himarë. Hier wacht ons een aangename verrassing. Om de bocht ligt daar 'ineens' een prachtige baai, met een zandstrand met bedden en parasols. De weg loopt er direct langs. Op de stoep staan hele leuke houten stoelen en tafels. Buiten een stel op de strandbedden is er niemand te zien. Wij parkeren de camper en duiken het water in. We lunchen op het houten meubilair, met een machtig uitzicht.
We vervolgen de kustweg SH8 tot aan Sarandë. Zeer de moeite waard. In Sarandë geven we bij een benzinepomp onze laatste Albanese lekes uit. We draaien de SH99 op en al na zo'n zes kilometer de SH97 (snelweg). Prachtige en stille weg door berglandschap. Af en toe zien we een hutje, gemaakt van hout en plastic. En vlak voor de grens een hele verzameling van deze hutjes. We zien ezels, moederziel alleen op de weg. Een marinebasis en af en toe een koe.

Er zijn groene valleien, vol met olijfboomgaarden. Opmerkelijk genoeg direct naast het strand. Het uiterste zuiden is kaal en leeg, met plots in het niets een kerkhof.
Even verderop een mobiele 'kantina', met natuurlijk alleen mannelijke bezoekers. De auto's staan lukraak geparkeerd. En dan staan we aan de grens met Griekenland. We laten het fascinerende Albanië achter ons. Na 2700km rijden we Griekenland binnen.

Kalogria-Süd

vorige pagina

naar boven

terug naar intro