Vanuit de Cotswolds rijden we over de snelweg M4 richting Londen, waar we een bliksembezoek brengen aan Windsor Castle. We zijn vroeg, maar absoluut niet de eersten. Honderden meters lange rijen met wachtenden passeren we op weg naar een parkeerplaats. Bussen vol Japanners sluiten aan in de rij. Onze behoefte een kaartje te kopen is niet erg groot, dus lopen we een beetje om het kasteel heen en vergapen we ons aan de massa.
Met enige regelmaat komen er op een armlengte verwijderd bulderende vliegtuigen over. Het paleis van het Koninklijk Huis van het Verenigd Koninkrijk ligt in een aanvliegroute van Heathrow. Dat verzin je toch niet.
We houden het snel voor gezien en rijden richting Brighton, aan de zuidkust. We draaien de A27 op en via Lewes rijden we over de A26 naar de kust en uiteindelijk de A259 de kant van Eastbourne op. Ineens zien we rechts de zee, met daarvoor een inham ingeklemd tussen twee stukken krijtrots. Magnifiek gezicht. Maar we kunnen nergens stoppen om goed te kijken en er heerst zondagse drukte. Een foto maken zit er dus ook niet in.
We parkeren de buscamper in East Dean in East Sussex, aan de Birling Cap road. Tegenover de lieflijke St Simon and St Jude's-kerk. Natuurlijk met grafstenen er omheen, recht oprijzend uit het gras. Van daaruit is het nog ruim een kilometer lopen naar de kliffen van Birling Gap, waar een rijtje huizen in de loop der tijd steeds dichter bij de afgrond komt. De rotsen brokkelen af en ooit zullen deze woningen hier niet meer staan. Een echte toeristische hotspot hier. We lopen omhoog het klif op. Hier vandaan zien we een reeks krijtrotsen, de 'seven sisters', schitteren in de zon. Wat een rijkdom als je dát hebt als land. Niet te dicht langs de rand. Brr. Mijn hoogtevrees speelt weer op, en ook de angst voor afbrekend klif. Elk jaar slijten de klippen ongeveer een meter. Enkele jaren geleden brak er zelfs een stuk van vier meter af. Je zou er dan net staan of lopen. Levensgevaarlijk dus eigenlijk. In tegenstelling tot de waaghalzen houd ik derhalve gepaste afstand tot de rand.
Via een trap bereiken we het kiezelstrand, met vele pootje badende badgasten. Heel ver door kunnen we en alsmaar langs de prachtige kliffen. Het is laag water en overal zien we poeltjes met schelpjes en krabbetjes en zeewier.

×

Nu we er toch zijn, willen we ook nog van bovenaf de in de zee liggende vuurtoren van Beachy Head zien, maar omdat iemand tegen onze buitenspiegel is aangereden, hebben we daar ineens geen zin meer in. Hadden we de camper toch op de ruime parkeerplaats bij Birling Gap moeten zetten. Met aan een kant slecht zicht rijden we door naar onze overnachtingsplek: de Telscombe Tavern in, jawel Telscombe. We hadden trouwens ook naar Beachy Head kunnen lopen. Vanaf Birling Gap ben je er in twintig minuten. Dit pad is een onderdeel van het langeafstandspad South Down Way.
De vuurtoren werd in 1902 in gebruik genomen. Al eerder stond er een vuurtoren bovenop de rotsen, maar met mistig weer en laaghangende bewolking was deze niet te zien vanaf het water. De nieuwe vuurtoren kent ook zo zijn ongemak: vanwege de afkalvende krijtrotsen moet de vuurtoren af en toe worden verplaatst.

×

De camperplaats achter de taveerne in Telscombe ligt naast de 'beer garden' en vrijwel aan de rand van het klif. Als je even een stukje het pad op loopt, heb je geweldig zicht op de kliffen. Het eten in de taveerne is niet het beste wat we hebben gehad, maar de plek is bijzonder, zowel met een drankje als met een kopje koffie.

vorige pagina

naar boven

terug naar intro