Memorial Day met duizenden vlaggen in het park Boston Common. Foto: Stella van Zanten©
Op maandag 30 mei doen wij de stad Boston (Massachusetts) aan.
Het is Memorial Day en dat heeft naast nadelen ook zo z'n voordelen. Omdat het een 'zondag' is, vinden we niet alleen een parkeerplek
bij Harvard University in Cambridge, maar ook nog gratis. Het was weliswaar gesloten, maar we kunnen vrijelijk rondlopen over de
campus en ons vergapen aan de statige, monumentale panden op het terrein, alles ten behoeve van de elite onder de studenten in de
Verenigde Staten. Samen met wat andere toeristen lopen we langzaam en lang rond om de sfeer goed te kunnen opnemen.
Daarna lopen we naar het plein Boston Common, aan de andere kant van de rivier de Charles. Maar het is aanzienlijk verder dan we
dachten. Na vier bruggen over de rivier te zijn gepasseerd, nemen we een taxi, bestuurd door een sikh. Voor 15,90 dollar brengt hij
ons in een kwartier tijd naar Boston Common, een openbaar park in het centrum van Boston en het oudste stadspark in de VS.
We zien een enorm grasveld, volledig gevuld met duizenden en duizenden Amerikaanse vlaggen ter ere van de gevallen militairen sinds
11 september 2001.
Na de lunch lopen we door naar de rijkeluisbuurt, het vlakbij gelegen Beacon Hill. Het is een prachtige wijk - on-Amerikaans bijna -
en een zeer gewilde buurt om te wonen. Het wordt alom beschouwd als de mooiste wijk van Boston met huizen van donkerrode baksteen.
De woningen doen zeer Europees aan en dat is precies wat er anders is dan in de rest van de VS. We lopen door Chestnut street,
Mt Vermon en Acorn street met klinkers en heuse kinderkopjes. Acorn Street is één van de kortste en smalste straatjes van de wijk en ongelooflijk populair bij toeristen.
Het ziet er allemaal welvarend uit, zelfs de straatlantaarns passen bij de sjieke woningen. Als je hier woont, heb je het gemaakt,
zoveel is duidelijk. Als je een verkenningstocht maakt per fiets, bedenk dan dat het hier nogal heuvelachtig is met diverse fikse
klimmetjes. Maar door de ogen van een Europeaan oogt het allemaal te nieuw. Te netjes. Te gladjes. De panden zijn enkele tientallen
jaren oud en leggen het in dat opzicht af tegen de veelal veel oudere en sfeervollere woningen in Europa.
Hoewel het een zeer populaire toeristische attractie is, hebben we geen tijd of puf meer voor de Freedom Trail. De Trail wordt ook
wel de 'rode route' genoemd vanwege de lijn van rode bakstenen in de stoep. Zo is de vier kilometer lange route langs zestien
(historische) bezienswaardigheden, zoals het Old State House en het houten schip de USS Constitution makkelijk te volgen. Via de
Black Heritage Trail wandel je langs vooroorlogse gebouwen in Beacon Hill. Veel gebouwen maakten deel uit van de ‘Underground
Railroad’, een voormalige vluchtweg voor slaven. Bij alle highlights staan bordjes met uitleg over de historische gebeurtenissen.
Officieel begint de wandelroute in het park Boston Common en dat is dus vlakbij waar wijhebben gelopen, maar we hebben geen puf
meer voor de Trail. We besluiten met de metro terug te gaan naar Harvard. Voor 2,95 dollar per persoon maken we een ritje. Met
een oud-student (aan wie we de weg hadden gevraagd) lopen we nogmaals over de campus, maar nu naar de auto.
Probleemloos rijden we de stad uit, via de 1 en daarna de Interstate 95 noordwaarts. In het Stripes motel in Salisbury,
Massachusetts overnachten we, aan de haven. Vanaf het hoger gelegen terras hebben we zicht op de Merrimack rivier, met pal om de hoek
de Atlantische Oceaan. Het is er bomvol. Begrijpelijk, wat een leuke plek. De volgende ochtend lopen we eerst even rond, voordat we
in de auto stappen. Bij de haven volgen diverse vrouwen en een man een schildercursus. We ontbijten aan het water, de zon schijnt.
Na onze city-trip zijn we wel weer toe aan wat natuur en een beetje toeren. We gaan noordwaarts, naar Maine. Om daar te
komen moeten we eerst (opnieuw) door de staat New Hampshire. De 30km lange of beter gezegd korte kuststrook hebben we in een
mum van tijd afgelegd. Onderweg stappen we even uit in Rye Beach, om met de voeten in het zeer frisse water van de Atlantische Oceaan
te staan. We lopen terug naar de auto over een geasfalteerd pad dat zigzaggend omhoog klimt naar de kade. Aan weerszijden
keurig onderhouden gras.
Snel naar de wildernis van Maine.
