---

Omdat we na Utah, hoe mooi ook, eens een ander landschap willen zien, besluiten we naar cactusland te rijden. Het is een eindje, maar de bestemming is er dan ook naar. Na ongeveer 1100km bereiken we het wilde en zinderende Organ Pipe Cactus national park in het uiterste zuiden van Arizona, op de grens met Mexico, om precies te zijn de staat Sonora. Tucson is op onze route zuidwaards de laatste plaats van betekenis, daarna begint het grote niets en is het nog zo'n 200km naar het park. Door de afgelegen ligging is het heel erg rustig in het park en kunnen wij ongehinderd door andere bezoekers urenlang op ons dooie akkertje rondrijden en uitstappen.
Het park in de Sonora-woestijn is vernoemd naar de Organ Pipe-cactussen (Stenocereus thurberi), die de vorm van orgelpijpen hebben. Dit is de enige plek in de VS waar de orgelpijpcactus in het wild groeit. Behalve de orgelpijpcactus groeien er ook allerlei andere, soms zeldzame cactussoorten, die vaak getooid zijn met felgekleurde bloemen.
Er zijn twee populaire routes door het national park: de Ajo Mountain Drive (34km) en de Puerto Blanco Drive (60km). De eerste is een gravelweg en door de scherpe bochten alleen toegankelijk voor voertuigen tot 8m. De andere weg was alleen geschikt voor voertuigen met high clearance, maar in 2014 is deze route gerenoveerd. Een groot deel van de scenic drive voert pal langs de grens met Mexico.

Wij rijden de Ajo Mountain Loop. Deze route is grotendeels onverhard, maar over het algemeen wel goed begaanbaar. We rijden over een verharde zandweg die vaak smal en hobbelig is, maar de scenery is magnifiek. Wat een schitterend landschap trekt tergend landgzaam aan ons voorbij. Via de Diablo Mountains gaan we naar de voet van de Ajo Mountains, en vervolgens via een vallei weer terug naar het beginpunt. Onderweg zien we ongelooflijk veel cactussen. Uiteraard de Organ Pipe cactussen, maar ook andere woestijnvegetatie. Eindeloos rijden we door landschap met cactussen. Kleintjes, grotere, grote en heeeel grote. En op de achtergrond altijd de Diablo Mountains. We vergapen ons aan zoveel schoonheid.

We stoppen overal en gaan de auto uit, zonder kans op tegenliggers, want het is een one way-drive. We glijden heel voorzichtig met onze vingers langs de stekels van de cactussen. Sommige zijn angstvallend groot. We verbazen ons over dit onaardse landschap en voelen ons een beetje de moderne cowboy Lucky Luke.

Ook zijn er diverse wandelroutes, waarvan de meeste weinig inspanning vragen in verband met de hitte. Uitzondering is de Bull Pasture (5km) over steile paden en langs diepe afgronden. Onderweg heb je geweldige uitzichten over het park en kun je Mexico zien liggen.

vorige pagina

terug naar intro

terug naar Auto