Via de 55 rijden we naar de staat Connecticut. Onderweg zien we alleen maar houten huizen, waarvan de meeste best een likje verf kunnen gebruiken. Sommige liggen heel mooi, met een fraaie tuin, andere staan in een kaal, wel keurig gemaaid grasveld. Zoals te doen gebruikelijk in de betere buurten in de VS zijn de gazons onberispelijk.
We slapen in de Rodeway Inn in Torrington (met binnenzwembad). Schuin aan de overkant is de supermarkt Big Y, waar ook wij - redelijk ervaren VS-reizigers - onze ogen uitkijken. Wat een keuze. Wat een luxe. En wat een prijzen.

In New Haven gaan we op weg naar de universiteit van Yale. Als we er bijna zijn, stuiten we op een wegafzetting. We rijden om en parkeren onze auto uiteindelijk bij een wasserette. Als we het terrein van Yale oplopen, blijkt er een 'graduation' aan de gang. Juist, vandaar de afzetting en druk zwaaiende agenten. Wat een mazzel. We vallen met onze neus in de boter. Een enorm grasveld is volledig gevuld met witte klapstoeltjes. Op de achterste rijen zitten familie, vrienden en bekenden. De andere rijen zijn bestemd voor de afgestudeerden. Het is een heel ritueel met luide muziek en een optocht met alle hotemetoten van Yale. Op een groot scherm is alles voor iedereen te volgen. De programmaboekjes worden her en der gebruikt als hoedje tegen de brandende zon. Het is een mooie dag.

×

Na een lunch in een nabij gelegen horeca-etablissement met een Arabier als eigenaar, heel normaal in de VS, lopen we terug naar het grasveld. De gasten en de studenten zijn verdwenen. We zien de resten van een kleine veldslag. Verlaten klapstoeltjes, overal gekleurde confetti, programmaboekjes slingeren rond en een beetje afval. De opruimploeg gaat snel en efficiënt door en langs de rijen. Ook ik loop daar, omdat ik een foto wil maken van de lege stoelen. Mooi beeld. Als ik word aangesproken, verwacht ik een reprimande. Maar tot mijn verrassing vraagt de man: "Did you see that bird?" Ik kijk ietwat verwilderd, want eerlijk gezegd heb ik alleen op mijn fotocamera gelet. "No." Daar, hij wijst. Ik volg zijn vinger en tussen enkele stoelen zie ik een prachtige blauw-zwarte vogel, onverstoorbaar in het zonnetje. We toveren allebei een glimlach op ons gezicht. Ik denk aan Nederland, waar ik in dezelfde setting allang van het terrein zou zijn verwijderd...
Ook lopen we nog een grote ronde over het immense terrein van de universiteit. Prachtige panden huisvesten de studenten en bieden plaats aan collegezalen, bibliotheken en eetzalen.
Als we teruglopen naar de auto zien we op een muur een enorm portret van Anne Frank. Opmerkelijk. Historisch besef van Europa. Aan de andere kant misschien ook niet zó gek op deze plek in de VS.
Vanuit Connecticut rijden we noordwaarts. Het duurt niet lang voordat we in de staat Massachusetts zijn. En vanuit Massachusetts rijden we de groene staat Vermont in. Onderweg bekruipt me toch een beetje het gevoel dat Amerikanen die Europa bezoeken soms ook hebben. Als een dolle in no-time door de diverse landen.

Vermont

vorige pagina

naar boven

terug naar intro