---

Ook ik kocht als tiener de LP van Woodstock. Met machtige muziek en foto's van artiesten en enorme aantallen bezoekers. De sfeer van het festival in het hippietijdperk (1969) gloeide nog na in mijn jeugd. De magische klank van het woord. Woodstock stond voor iets, zoveel was duidelijk. Voor iets groots en belangrijks. En nu sta ik hier. In het museum van Woodstock. Het geluid van Joe Cocker galmt door de ruimte. Het indrukwekkende 'With a litte help from my friends' neemt gelijk bezit van me. Op een enorm videoscherm zien we het beroemde optreden van Cocker. Zijn gezicht vol met plakkerige haren, zijn voortdurend bewegende handen en armen, zijn schoenen met de sterren van de Amerikaanse vlag, zijn bovenlichaam dat steeds voorover buigt en dan ook nog... die stem. Die geweldige stem. Dat rasperige geluid waar je koude én warme rillingen van krijgt. Minutenlang kijken we gebiologeerd toe.

En dat is beslist niet het enige wat er is te zien. Het museum is ontzettend leuk, met als hoogtepunt een busje, waarin een film over de aankomst van de bezoekers wordt gedraaid. De sfeer is easy going, relaxed en naief. In andere ruimtes hangen foto's van en teksten over de optredende artiesten, onder wie Melanie, The Who, Janis Joplin en Crosby, Stills, Nash & Young. Prachtig vormgegeven. Elders zijn de wanden bedekt met plakkaten over de tijdgeest, zoals de landing op de maan, de Vietnam-oorlog.

Het verrassende is dat het Woodstock-festival in 1969 helemaal niet in de plaats Woodstock is gehouden, maar in Bethel. De reden is even simpel als prozaisch: in Bethel stelde een boer zijn enorme weiland ter beschikking. Het festival werd Woodstock genoemd omdat de gelijknamige plaats, op een kleine 70 km afstand, bekend stond als centrum van de toenmalige hippiecultuur.
Nadat we eerst in Woodstock hebben rondgekeken, in de diverse winkels vol met festival-gadgets, rijden we naar Bethel. Wel moeten we daar nog behoorlijk zoeken naar het museum. Aanwijzingen via borden ontbreken, althans wij zien ze niet. Ook eenmaal op het terrein zelf is het onduidelijk waar het weiland is. Pas nadat we het hebben gevraagd, achterhalen we de locatie. We rijden er met de auto naartoe. Ondanks dat mijn vriendin en ik er niet bij waren in 1969, voelen we de magie als we op de plek staan waar eens het podium was. We kijken tegen de grasheuvel op, de vorm doet enigszins denken aan een amfi-theater. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat hier tienduizenden mensen bijeen gepakt hebben gestaan en gezeten. Het lijkt veel kleiner. We lopen een beetje rond, bij het podium en bovenaan de heuvel. En voor even zien we onszelf tussen het publiek, vol overgave luisterend naar bijvoorbeeld de toen nog volslagen onbekende Melanie die met haar betoverende optreden in een keer beroemd werd. En zo zijn we er toch een beetje bij geweest.
In 2017 werd de grond tot historisch erfgoed verklaard. Het werd opgenomen in het National register of Historic Places.

Yale

naar boven

terug naar intro