De mooie, rood gekleurde Tannery bridge in New Boston, Massachusetts. Foto: Stella van Zanten©
Onze eerste covered bridge is gelijk een beauty: de Tannery bridge in New Boston of zo u wilt in Sandisfield, Massachusetts.
Tannery is een van de negen bruggen in deze staat en overspant de westelijke loop van de Farmington rivier. We rijden over
binnenwegen en komen er stomtoevallig langs. Dat is ook het geval met alle andere covered bridges die we zien. In dit geval
zijn we de staatsgrens tussen Connecticut en Massachusetts net gepasseerd en we rijden over route 8. Een prachtige route door fris
groene bomen en een idyllisch stroompje met keien en oevers van gras, de Farmington rivier. Het oude rood van de brug contrasteert
geweldig met de kleuren van de natuur. We hebben allebei een 'wow-moment' als we de brug in het vizier krijgt. Wat een
fotogenieke plek en wat een fotogenieke brug. We zetten de auto ergens neer en lopen heen en weer over de brug, die ook geschikt is
voor gemotoriseerd verkeer. Hoewel geen doorgaand verkeer, want aan de andere kant is alleen een woning; met een privé-brug
dus. Aan de voorkant hangt een metalen haan met daaronder een naambordje met Angelo en Carol Campetti, de eigenaren van de
woning wellicht? We kijken door de raamopeningen op de rivier, maar voor het mooiste beeld gaan we in de rivier staan met zicht op
Tannery bridge. We stappen voorzichtig op de keien en maken een foto. Daarna eten we onze broodjes op dezelfde plek en genieten
volop van het uitzicht.
In de noordwesthoek van Connecticut komen we langs de West Cornwall covered bridge in West Cornwall. Deze brug uit 1864 is
aanmerkelijk langer en ligt ook veel vrijer in het land. Drie betonnen grote pilaren zorgen voor de ondersteuning. Vrijwel de
volle lengte gaat over de Housatonic rivier. Het betreft een van de laatste coverded bridges in de staat Connecticut. Van alle
kanten hebben we vrij zicht op de brug die een tikje somber kleurt. Aan de andere kant ligt bebouwing en het is dan ook
duidelijk bedoeld voor doorgaand verkeer.
In de staten Vermont en New Hampshire treffen we op onze roadtrip diverse covered bridges aan. Het is ondoenlijk ze
allemaal te bekijken. Dat doen we alleen met de exemplaren waar we toevallig langskomen. In Bath, New Hampshire stuiten we
op de Swiftwater brug. Deze 'golden oldie' dateert uit 1849 en ligt over de Wild Ammonoosuc rivier. Het is samen met die in
West Hopkinton één van de weinige overgebleven bruggen uit de negentiende eeuw (van New Hampshire) en is 53m lang.
Niet alleen in New Hampshire en Vermont komen veel van deze bruggen voor, de staat Pennsylvania heeft het grootste aantal: meer
dan tweehonderd.
Dat is zo ontstaan door het landschap. Het noordoosten van de VS kent van oudsher veel riviertjes en bredere stromen. Door de
toename van de bevolking diende ook het transport te worden verbeterd. Derhalve werden veel houten bruggen aangelegd, wat in deze
bosrijke omgeving niet zo moeilijk was. Alleen zorgde het barre weer - met name in de wintermaanden - ervoor dat de bruggen
(toen nog niet overdekt) binnen vijftien jaar al moesten worden vervangen. En zo kregen de bruggen een 'hoed', doorgaans met een
enorme constructie van houten balken, die een sierraad voor het landschap betekenden. De bruggen kregen een levensduur van
ongeveer tachtig jaar, dus de overkappingen loonden. Mits ze niet ten prooi vielen aan vernielingen of slecht onderhoud. Om
die reden besloot het Amerikaanse Congres in 1987 dat de covered bridges een belangrijke historische waarde hebben. Veel bruggen
kwamen op de lijst National Register of Historical Places. Die bruggen hebben nu dus een beschermde status.
In West Hopkinton, New Hampshire, bekijken we een brug uit 1853 over de Contoocook rivier. Ook deze heeft een behoorlijke
lengte: 51m.
Eveneens in New Hampshire stappen we uit in Stark, waar een lieflijk wit houten kerkje met ruitjesramen en groene luiken
aanvankelijk onze aandacht trekt. Eenmaal bij de kerk zien we tot onze verrassing de Stark coveread bridge over de Upper Ammonoosuc
rivier. Het is een heel klein platsje, waar de kerk en de brug de onbetwiste blikvangers zijn. We vinden het wel een vredige
plek voor onze lunch, die we op de brug verorberen. Daarna beklimmen we nog even de heuvel voor een goed zicht op de kerk, de
brug, een deel van het dorp en de omgeving.
Als we over de Mount Orne brug lopen staan we letterlijk op de grens tussen New Hampshire en Vermont. Aan de ene kant
ligt Lancaster en aan de overkant van de Connecticut rivier zijn we in Lunenburg, Vermont. De 81m lange brug dateert uit 1911.
De brug ziet er een tikje verweerd uit, maar ligt desondanks prachtig tussen het groen. We komen aanrijden over de 2 en na
tal van grote boerenschuren ligt daar de Mount Orne, open en bloot langs de weg. We lopen heen en weer en maken foto's van alle
kanten.
Opnieuw langs route 2 stuiten we op de meest lieftallige en charmante covered bridge die we hebben gezien. In zuidelijk
Marshfield in Vermont zien we een heel klein bruggetje in een groene, landelijke omgeving met zoemende insecten en een
stralende zon. De brug uit 1890 is vernoemd naar een boer die in vroeger dagen het omringende land bewerkte. De overspanning
van donker hout bedraagt nog geen vijftien meter. Het betreft een zogeheten 'farm bridge', wat betekent dat de brug louter
en alleen is gebouwd ten dienste van landbouwactiviteiten, teneinde het ene stuk land met het andere te verbinden. Om die
reden is de brug ook een stuk hoger dan andere covered bridges, de wagens met hoog opgestapeld hooi moesten er onderdoor
kunnen. Medio jaren tachtig is de brug voor het laatst voor de landbouw gebruikt.
Het is een pittoreske plek met alleen stilte. Het is er heerlijk en we besluiten wat langer te blijven.
