Camperplek aan de Adriatische Zee, in Kroatië. Foto: Stella van Zanten©
De oppassers zijn gearriveerd, de honden geknuffeld. Het is zaterdagochtend als we onze camper willen
starten om aan onze eerste reisdag te beginnen. We horen een geluid dat niet bemoedigend klinkt. Het lijkt alsof de accu leeg is. De Wegenwacht meldt een
defect aan de startmotor. Terwijl deze er pas sinds medio juni in zit, nadat we op de terugweg van onze Noorwegen-reis ook al motorpech kregen.
Aangezien de garage maandagochtend weer open gaat, zit er niets anders op dan twee dagen op ons garagepad door te brengen. Wat een feest.
Uiteindelijk blijkt de startmotor niet kapot, maar 'gewoon' los te hangen onder het motorblok.
We nemen opnieuw afscheid van alles en iedereen en gaan op weg. Door onze vertraging zitten we precies in een slecht-weer-front dat helemaal tot aan
Kroatië met ons meereist. Op de snelweg in Duitsland is het zo bar en boos dat het asfalt bedekt is met water en we heel langzaam vorderen.
We rijden via Regensburg naar Graz in Oostenrijk, onderweg heel veel tunnels. Op zich trouwens een rustige route. Onze slaapplaats is 'Olmuhle Sixt' in Eichfeld, met
een lieflijke omgeving. Er is een verhard terrein met wat groen naast een houtzagerij. In de namiddag en 's avonds heel rustig, maar vanaf 7 uur 's ochtends kunnen
transportauto's gaan rijden. De houten douches kennen geen dak en zo poedelen we in de open lucht voordat we naar de grens met Slovenië tuffen. Slovenië zelf
rijden we in een uur doorheen. Bij Ptuj houdt de snelweg ineens op en gaat over in een tweebaansweg. Bij de grens met Kroatië begint
de snelweg (tol) weer. Via Zagreb en Karlovac bereiken we Zadar aan de kust. Halverwege Kroatië stijgt de temperatuur flink. Eindelijk warmte. En dat
blijft zo tot de terugreis.
Een klein stukje onder Sukosan stoppen we op een camping aan de Adriatische Zee. Onze camper mag vooraan. We kunnen zo in de zee springen en dat
doen we dan ook maar. Omdat de volgende dag het weer omslaat, besluiten we de kustweg van Kroatië (A1) te vervolgen en zo snel mogelijk
richting Albanië te rijden. Bij de weg naar Ploce stopt de A1 in Kroatië; wij gaan de kustweg E65 op.
Aan de grens met Bosnië-Hercegovina staan enkele douaniers met elkaar te praten. Gewend als we zijn aan de EU-grenzen waar óf niemand staat óf een
ongeinteresseerde beambte de andere kant op kijkt, steken we onze hand op en rijden heel langzaam door. Dat blijkt verkeerd ingeschat. Ineens klinkt er bars "Ho!" en
stappen twee douaniers voor onze camper. We moeten wel stoppen. "Papers please!", klinkt het dreigend. Na bestudering van onze paspoorten en
autopapieren mogen we verder. We doorklieven een stuk kust van Bosnië-Hercegovina dat volledig is volgebouwd met hotels en appartementen. Het bij de
Dayton-akkoorden bedongen stuk aan de zee (21km) is optimaal benut. Maar mooi? Daarna komen we opnieuw in Kroatië. Onze camping in Orasac ligt in een voormalige olijfboomgaard
en aan de zee. Om daar te komen moeten
we te voet circa 400m een steile afdaling volgen, om uit te komen bij een overvol, piepklein strandje met veel gillende kinderen en twee restaurantjes. Even gezwommen en
snel naar boven.
De kustweg tot aan Montenegro is erg bochtig, net als in Montenegro zelf, en we kunnen daardoor niet harder dan 50 of 60km. In Kroatië zien we in 'de diepte'
aan het water de oude stad
Dubrovnik liggen. Heel mooi. Montenegro vinden we verschrikkelijk. Net zoals in Bosnië-Hercegovina is elke centimeter bebouwd. Overal billboards en borden voor hotels,
restaurants, appartementen en campings. Van de kust zelf is NIETS te zien. Jammer. Als we Albanië naderen, rijden we noordwaarts en krijgen we een totaal ander
Montenegro te zien. Veel natuur, alleenstaande huizen, moestuinen, bergachtig landschap. Schitterend. Vanaf de kustplaats Ulcinj rijden we over een tweebaansweg
naar de grens met Albanië waar we drie loketten moeten passeren. We rijden steeds enkele meters vooruit. De grenspassage neemt zo'n twintig minuten in beslag.
Albanië
naar boven
terug naar intro