Namib-woestijn
In de Namib Rand nature reserve raak ik niet uitgekeken. De camping ligt onopvallend tegen rode rotsen
aangeplakt en van daaruit hebben we een geweldig zicht op betoverend landschap. Ik wil alles verslinden, proberen het zo goed mogelijk in me
op te nemen, opdat ik het nooit meer zal vergeten. Hoe het was om daar te zijn, een aantal dagen in de Namib. Wat een waanzinnige plek,
eigenlijk zo in het niets. Nou ja, niets? Eén van de mooiste plekken waar ik ben geweest.
De rit er naartoe, vanuit Aus, is al te mooi om waar te zijn. Mijn vriendin en ik zitten in de cabine, naast gids Tony. Zijn favoriete,
Afrikaanse muziek begeleidt ons. Hij is een en al ritme; zijn handen slaan bij voortduring op het stuur. Zijn hele bovenlijf schudt mee.
"Tomorrow is gonna be awesome", zegt hij elke avond.
"It's gonna be a beautiful day." En elke dag opnieuw geef ik hem gelijk.
Het wordt mooier en mooier. De reis gaat in de overtreffende trap. We rijden oeverloos door de woestijn, over een gravelroad. We zien heuvels, rotsen,
acacia's, leegte, af en toe een oryx. Een zeldzame tegenligger blaast de hele voorruit vol stof. Tony rijdt gewoon door. Hij kent de wegen
uit zijn hoofd, zo lijkt het wel. Hij lacht zijn aanstekelijke lach. "
Yee-eeess." En weer die trommelende handen op het stuur.
O, Tony. Waar voer je ons heen?
We ontwaken met vergezichten die verder reiken dan het oog kan zien. Vanuit de camping maken we 's ochtends vroeg een wandeling door de
woestijn. "
And now we enter leopard-country", roept hij vrolijk naar de groep. Iedereen gelooft hem, maar niemand is bang. We
vertrouwen allen op hem. Hij is onze leider. Ik trotseer de gedachte dat dit een wandeling is zonder (zwaar) bewapende
begeleiders. Niet voor terroristen, nee voor wilde dieren.
We lopen door het hete zand met zicht op rood/zwarte heuvels. Een enkele boom, struikgewas, geel savannegras. En een berg van zwart,
versteend zand. Nadat we over rotsblokken zijn geklauterd, kunnen we vrij kijken. Wat een onwaarschijnlijke omgeving. Dagen, weken zou ik hier
kunnen doorbrengen zonder me een seconde te vervelen. Als de zon echt heet wordt, keren we terug naar onze overnachtingsplek.
Aan het einde van de middag maken we een game-drive. Natuurlijk zien we geen luipaard. Maar het is niet erg. Niemand treurt. We stappen uit bij
weergaloze duinen en kijken ademloos toe hoe de zon 'in de aarde zakt'. De omgeving en de gloed van de zon zetten me in vuur en vlam. Ik voel me
zielsgelukkig. Iedereen voelt
zich zielsgelukkig. Op de terugweg in de 4x4-jeep is de stemming uitgelaten. We lachen allemaal, al weten we niet precies waarom. Ons hart bonst.
