Belule game reserve
De magie van het wild is ongrijpbaar. Het is lang geleden dat ik voor het laatst een neushoorn zag, maar als het moment daar is in Belule game
reserve val ik bijna stil. Ineens zien we iets - grijs en groot - tussen de bebladerde takken door. De gids roept gelijk: rhino. In het gras
staat hij daar rustig te kauwen. De jeep mindert vaart en de eerste camera's klikken al. Ik zie alleen nog maar een grijze 'rots'. Langzaam
rijden we door over de weg van rode aarde.
Ik pak mijn filmcamera en terwijl ik nerveus rondkijk waar de neushoorn zich ophoudt, loopt hij
plotseling vol in mijn beeld. En ik bedoel: vol. Eigenlijk zie ik voor even niets anders meer dan de kop van dit machtige dier. Het donkere oog
met de lange, zwarte wimpers. En de enorme huidplooien in de nek. De kenmerkende hoorn op zijn neus, die helemaal niet zo mooi is, maar wel
ongelooflijk waardevol. Alles kan ik tot in detail zien. Een tikje angstig loopt hij in draf langs de
jeep. Het is slechts enkele meters, maar voor mij duren die seconden een
eeuwigheid. Dit is zó mooi. Dit maakt al die jaren in één keer goed. Hij wil oversteken, maar
weet niet hoe. Neushoorns zien niet zo goed. Hij merkt natuurlijk wel dat dáár iets is, wat zijn oversteek belemmert. Dan maar weer
terug het struikgewas in. Het draftempo wordt wat opgevoerd, zodat hij een paar meter voorsprong krijgt op de jeep. Ik durf mijn blik niet meer af te
wenden van de zoeker, bang dat ik hem anders niet meer in beeld krijg.
En dan gebeurt het. De neushoorn komt uit de struiken en rent
razendsnel voor de jeep langs naar de overzijde van de weg. Niemand wil dit moment missen en camera's klikken onophoudelijk. Ijzig kalm volg ik met de
camera zijn bewegingen. Niets kan mij hiervan afleiden. De neushoorn heeft zijn bestemming bereikt en scharrelt rustig verder. Hij lijkt de
jeep alweer vergeten. Wij blijven allen een tikje beduusd achter. Iedereen is onder de indruk van de ontmoeting met deze prehistorische verschijning.
Later op de avond, als pas echt goed doordringt wat we hebben gezien, volgt alsnog de opwinding over dit schouwspel.
Als het gaat schemeren, zet de ranger het zoeklicht aan. Niet lang nadat de eerste schijnsels de bosjes hebben verlicht, ontwaart hij een luipaard
tussen het struikgewas. Na de rhino is er niet veel voor nodig om het enthousiasme van de inzittenden in de jeep naar een hoger niveau te tillen.
Nou ja, niet veel? Noem een luipaard maar niet veel. Talloze game-drives zijn bij mij verstreken zonder ook maar een glimp van dit dier te zien.
Eén van de beste jagers uit het dierenrijk, een zeer krachtige katachtige die er zelfs niet voor terug deinst een gevecht met een
krokodil aan te gaan. En nu loopt hij daar, ergens tussen de struiken. Wij hebben nog niets gezien. De ranger wel. Hij heeft radio-contact met een
andere jeep van een naburige lodge. Iedereen wil immers een luipaard zien. Zij rijden het gras in, waar het dier is gespot, hopend dat het luipaard
zich nog steeds ophoudt op die plek.
Wij vervolgen in een laag tempo de weg, terwijl het zoeklicht beide zijden van het pad beschijnt. Weer radio-contact. Niets te zien,
althans geen luipaard. We nemen een flauwe bocht en dan, zo'n vijftig meter voor ons, loopt hij daar, op de weg. Het is eigenlijk te ver om hem
goed te zien. Maar hé, zien we een luipaard of niet?
"Every sighting of a leopard is a sighting of a leopard", zal onze gids Gregory
Bates na afloop zeggen. We rijden in een sukkelgang naar het luipaard; veel te langzaam natuurlijk, naar mijn zin. Maar nog voordat we tien meter
hebben afgelegd, houdt het dier halt, kijkt even om en verdwijnt in de bosjes. Een slechte filmopname en een slechte foto is al wat er concreet
overblijft van dit moment. Maar de herinnering is voor altijd. En Gregory zegt...
's Avonds blijft het nog lang onrustig in Andy's camp. Rondom de bush-tv (houtvuur) worden alle emoties over ervaringen in Afrika nog eens fijntjes
doorgenomen.
Ranger Ed in Pongola
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
