Etosha
Etosha is bij lange na niet het mooiste wildpark wat ik heb gezien. Er zijn veel kale vlaktes en weinig hoge begroeiing. Het park in het noorden van
Namibië staat bekend om de grote groepen zebra's en wildebeesten. Groepen zebra's hebben we gezien. Maar groot? Maximaal enkele tientallen. Etosha
bestaat eigenlijk uit een zoutpan van vijfduizend vierkante kilometer, en is derhalve een van de grootste wildparken in Afrika. Bijna twee dagen (in
totaal) rijden we door dit onmetelijke park.
Een kudde zebra's rent over de stoffige zandweg. We moeten wel vaart minderen, want de dieren blijven op het pad. Mooi is hoe hun
hoeven kleine stofwolkjes veroorzaken. Maar verreweg de meeste dieren zien we bij de waterholes, drinkplaatsen waar het wild naartoe komt. Daar zijn
er diverse van in het park; ze zijn een gewilde stopplaats voor de toeristen. Op onze eerste overnachtingsplek, Okaukuejo, is zo'n waterhole. Vlak voor
schemering komen er olifanten drinken en giraffes. Terwijl de olifanten zich vermaken in het water, staan de giraffes er duidelijk puur uit
noodzaak. Door zijn voorovergebogen houding is het dier immers kwetsbaar als het drinkt. Heel behoedzaam en aarzelend gaan de voorpoten uit elkaar,
nadat er eerst diverse keren naar links of rechts is gekeken of er toch écht niet een vijandelijk dier aankomt. Onmiddellijk nadat de dorst
is gelest, gooit de giraffe de lange nek omhoog en worden de voorpoten bij elkaar getrokken. Zo, missie volbracht en - indien nodig - klaar
voor (een snel) vertrek.
Merkwaardig genoeg zien we op de vlaktes geen olifanten, op her en der een eenling na. Er wacht ons echter een daverend
afscheidscadeau. Op tientallen meters van de truck steken enkele olifanten over en blijven aan de rechterkant van de weg in het struikgewas staan.
"Links, links. Nog meer olifanten", roept iemand. We kijken en zien een stuk of vijf, zes olifanten staan. Tussen hen in ligt een kleintje.
Roerloos. Ook na enkele minuten heeft de kleine nog altijd niet bewogen. Er is onrust in de truck. Wij vrezen dat hij/zij
niet meer leeft en dat de olifanten erbij blijven. De dikhuiden zijn trouw tot in de dood en ver daarna. Olifanten rouwen, net als mensen.
Maar ineens trompettert de vrouwelijke leider van de groep. De wekker gaat. Opstaan. Even later zien we beweging bij de baby. Goddank. We zijn
allemaal opgelucht. De kleine staat op en de kudde zet zich in beweging. Aan de rand van de weg houden ze echter halt. Ze aarzelen wat te doen.
Eigenlijk staat de truck een beetje in de weg, wij staan precies daar waar zij erdoor willen. Naar de overkant. Onze gids Tony begrijpt het probleem
en rijdt langzaam iets achteruit. Er kan een dreigende situatie ontstaan. Pas als we voldoende zijn geweken, steekt de voorste over. Direct
gevolgd door de andere olifanten. Op nog geen meter van de truck passeren ze. Onze twee groepsleden in de cabine zouden ze kunnen aanraken. Zó
dichtbij. De olifanten komen ook nog langs de zijkant van de truck. Op het gemak zetten ze hun ene poot voor de andere. Het is grijs in slow motion.
Langzaam glijden ze voorbij de ramen. Op ooghoogte kijken we elkaar aan. De voorste houdt eventjes in en geeft een knipoog, zo lijkt het.
De groep giechelt van opwinding. En van geluk. Wow! Wat een geschenk. Dank je, Etosha.
Op onze tweede avond in het park doet een deel van de groep een night game-drive. In het donker naar dieren kijken, zou je kunnen zeggen. Nou ja, donker.
De twee 4x4-jeeps hebben zowel een infra-rode lamp als enorme zaklampen aan boord. We heben de camping nog maar net verlaten als we op een kudde
olifanten stuiten. Het is een raar gezicht zo, in het schijnsel. We kijken totdat de groep in het struikgewas is verdwenen.
Een kilometer verderop ontdekt de gids een troep leeuwen. Ze hebben zojuist een grote prooi gevangen en er wordt smakelijk gegeten. Helaas zijn ze
net te ver weg om met het blote oog te kunnen waarnemen. Een deel is slechts te zien in het felle licht van de zaklamp en dan nog alleen door een
sterke verrekijker. Maar op deze manier is toch iedereen in staat de actie te volgen. Eerlijk gezegd gebeurt er niet zo veel. Totdat een kudde
olifanten de maaltijd van de leeuwen komt verstoren. Olifanten volgen hun pad en wijken niet, ook niet voor een groep leeuwen. De katachtigen vormen
geen gevaar voor de dikhuiden en dus moeten ze inbinden. Met frisse tegenzin laten ze hun smakelijke prooi voor wat het is, teneinde de grijze
massa doorgang te kunnen verlenen. Er ontstaat een soort kat- en muisspel tussen de leeuwen en de olifanten. Jij een stapje terug, dan ik een
stapje vooruit. Maar als jij voorbij bent, kan ik weer daar. Enzovoort. Binnen een mum van tijd is er ook bezoek van hyena's. Die zijn altijd van de
partij als er iets overblijft. En nu de leeuwen wat afstand moeten nemen, kunnen zij hun slag slaan. Hyena's zijn onbevreesd, zeker in een roedel.
Het is een machtig schouwspel, zo voor onze neus. Dit is wat er gebeurt in de wildparken, doorgaans buiten het waarnemend oog van de toeristen.
Dit is het echte leven in de bush. Het moordende ritme van eten en gegeten worden.
Enkele leeuwen komen steeds dichter bij onze jeep en hyena's steken over. Als dan de motor niet meer start en uit de andere jeep
"We wish you
all the best", klinkt, voel ik me één met de ons omringende natuur. Maar anders dan ik me had voorgesteld.
Op de terugweg hang ik half uit de jeep. Boven ons zien we een onwaarschijnlijke sterrenhemel. Grote delen van de Melkweg zijn zichtbaar.
Duizenden en duizenden sterren, voor zover het oog reikt. Ergens tussen de duisternis en de jeep stijgt de maan op uit de aarde, eerst groot en rood,
later kleiner en wit. Ik huil geluidloos. Oncontroleerbaar rollen de tranen over mijn wangen. Ik voel intense vreugde en verdriet.
"Yes, Tony. It was awesome."
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
