Maanlandschap
Onze dagen in de Namib-woestijn raken op hun einde. Nog één keer zien we een daverend landschap als we met de
truck richting Swakopmund rijden: het Maanlandschap. Rondom de Swakop-rivier slingert de weg dwars door rotsformaties die op de maan lijken. Vandaar
de naam. De kleuren grijs, zwart en bruin voeren ditmaal de boventoon. De bochtige weg golft eindeloos door.
"It is beautiful, Tony."
Ook passeren we de Steenboks-keerkring. Natuurlijk stoppen we voor een foto. Toch een bijzondere plek. En mijn tweede passage. De eerste was in 2009
in Mocambique.
We vervolgen onze weg en komen in eindeloze,
lege vlaktes. Maar wel met een bijzondere inwoner: de Welwitschia-plant. Her en der lijken ze gewoon op het zand te liggen, maar schijn bedriegt.
Hun wortels gaan tientallen meters de grond in om bij het broodnodige water te komen. De Afrikaanse benaming is 'Tweeblaarkanniedood'. We kijken naar
een bijna prehistorische verschijning, een soort levend fossiel. Slechts twee bladeren telt deze plant, die honderden jaren oud kan worden. Hij is
mooi van lelijkheid, of nou, eigenlijk dat niet eens. Tony doet zijn best ons te informeren, maar veel aandacht heb ik er eerlijk gezegd niet voor.
We lunchen vlakbij en eten ons broodje nog net in de Namib-Naukluft, met zicht op de horizon en niets daartussen.
Via Walvis Bay rijden we de 'Duitse kolonie' Swakopmund binnen. Rechts van de weg ligt de woestijn en links het strand langs de Atlantische Oceaan.
De overgang is groot. Na vele dagen en vele honderden kilometers in de Namib-woestijn, horen we ineens Duitse liederen in de supermarkt. Op de
terrassen zitten Duitsers en de straten hebben Duitse namen. En dat alles omdat Namibië ooit een Duitse kolonie was. Het is een nette stad, zo
aan de monding van de Swakop. Maar niet bijzonder sfeervol. We slapen twee nachten in een B&B van reisorganisatie Drifters. Belangrijkste
verworvenheid: een (warm) bed. De rest van de groep gaat op excursie naar een eiland en 's middags met jeeps in de duinen. Mijn vriendin en ik
doen een rondje Swakopmund, lunchen fantastisch aan het strand en lezen zowaar in een boek.
Ondanks de voordelen van deze stop-over doet de
onderbreking van de kampeerreis mij geen goed. Mijn ritme lijkt aangetast. Ik ben dan ook blij en opgelucht als we na de tweede stadse nacht weer
allemaal in de truck stappen. Dát is mijn reis: 's ochtends vroeg op, slechte koffie uit een soldatenmok, een boterham in de hand, zoeven,
schommelen en schudden in the green elephant, lunchen in de wildernis en overnachten op een veldbed onder de sterren.
Op naar Spitzkoppe.
Spitzkoppe
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
