Menu
Spitzkoppe
Spitzkoppe

Spitzkoppe


cape cross cape cross Na een volle dag in de truck zijn we eind van de middag bij Spitzkoppe. Om daar te komen, leidt Tony ons langs de Skeleton Coast. De rit langs de kust is niet bijzonder verheffend totdat we bij Cape Cross zijn. Daar huist een gigantische kolonie Kaapse pelsrobben, ongeveer 80.000 stuks. De lucht en de herrie komen ons al tegemoet voordat de truck tot stilstand is gekomen. Over een houten vlonder kunnen we min of meer tussen de dieren doorlopen. Omdat sommige letterlijk boven op elkaar zitten, horen we overal gegrom en gemekker. De meeste robben liggen op het land, maar vele vermaken zich opperbest in de stevige branding. Met elke golf spoelen er tientallen op de kust. Het is een kostelijk gezicht.


spitzkoppe sunset at spitzkoppe moonrise at spitzkoppe spitzkoppe spitzkoppe spitzkoppe De bergen van Spitzkoppe rijzen eenzaam op uit de vlaktes van Damaraland. Nog voordat we er feitelijk zijn, voel ik al de aantrekkingskracht van deze plek. Ik ben helemaal terug in de reis als we door het woestijnzand rijden, tussen de prachtige rotsen in dit afgelegen gebied. Her en der staan eenzame kampeerders. Ook wij vinden een mooie plek. Hoe kan het ook anders, alles is hier mooi.
Nadat we de tenten hebben opgezet, kijk ik vanaf mijn klapstoeltje met een bier in de hand naar de ondergaande zon. Achter het landschap van Spitzkoppe kleurt de hemel lila en geel. Weergaloos mooi. Als enkele uren later ook nog de volle maan voorbij de rotsen komt en helder aan de donkere hemel prijkt, voel ik oneindige liefde. The moon is smiling. Alles is zoals het hoort te zijn en voor even is het leven volmaakt.
"I love you (Africa). What else is there?"

Met vier vrouwen staan we de volgende ochtend op de lage rotsen van Spitzkoppe. In absolute stilte. Het lijkt wel een meditatie. De eerste zonnestralen zetten ons, het zand en de stenen in een rode gloed. Het is stil. Doodstil. We kijken over het schitterende landschap. Ik probeer de contouren van Namibië tot me te laten doordringen. Het moordende ritme van de reis doet mijn hoofd duizelen. De truck brengt ons van de ene naar de andere indrukwekkende plek. Nauwelijks tijd voor reflectie. Desondanks voel ik me 'herboren'. Of wellicht beter: aangezet. Mijn immer aanwezige passie voor Afrika is in alle hevigheid opgelaaid. Soms zijn er (te veel) jaren dat mijn verlangen naar dit onbeschrijflijke continent in slaap is. Maar nu staat alles open. Ik kan alleen maar ontvangen en opnemen. Heel veel opnemen, voor karige jaren. In gedachten herbeleef ik onze reis tot nu toe: vlaktes met oryxen, woestijnen, vergezichten tot aan de horizon, rotsen, oranje-rode zandduinen, prachtige kampeerplekken. Het kan niet op.
Het nakende afscheid drukt op mij. Ik heb hier iets gekregen, maar moet het ook bijna weer afstaan. Dat maakt me weemoedig. Ik wil hier altijd blijven.
De andere vrouwen en ik. We voelen hetzelfde. Spitzkoppe is zo'n plek die je grijpt.

Etosha

naar boven

terug naar intro

terug naar Truck en Jeep