9/11
Het is 11 september 2001. Wij zitten nietsvermoedend in onze zwarte stoelen. De ranger van onze camping in de staat Washington zet zijn auto met gierende banden
stil voor onze tent.
"Ma'am, ma'am, there is a war going on!", schreeuwt hij. En weg is-ie weer, op naar de volgende.
Hij moet zijn 'waarschuwing' overal verkondigen. Wij blijven in verwarring achter.
"War?"
"Met wie?"
Niemand kan ons informatie verschaffen. We besluiten weg te rijden en een motel te boeken.
We zetten de tv aan en kluisteren vervolgens urenlang aan de buis. Keer op keer zien we de vliegtuigen in de Twin Towers in New York
vliegen. Eindeloos zien we de torens in elkaar zakken. We zien de paniek. We zien de chaos. En dan de apotheose: de enorme
stofwolk, die zich in blinde woede door de straten perst, alles en iedereen vernietigend. Beelden die voor altijd blijven hangen.
We bellen naar huis dat we veilig zijn. De Amerikaanse overheid sluit het luchtruim. We kunnen niet terug en dat geeft een
benauwd en beklemmend gevoel. Naar Canada en dan met de boot? Nee. Maar we willen naar onze honden, naar ons huis, naar welbehagen.
We besluiten desondanks onze route te vervolgen, maar de lol is eraf.
Het hele land klontert samen. Republikeinen én Democraten worden één. Overal gaat de nationale vlag uit.
Later die maand zien we in New York de Australische tennisser Lleyton Hewitt de US Open winnen. Het leven gaat gewoon door. Ook in de VS.
Als we uiteindelijk terugvliegen, kijk ik de hele vlucht angstig om me heen.
Het zal toch niet?
Om nooit meer te vergeten.
Mount Rainier
vorige pagina
terug naar intro
