Virunga-gebergte
De grens-formaliteiten tussen Oeganda en Rwanda nemen onverhoopt veel tijd in beslag.
"Tourist? Welcome. We need you. That's
sixty dollars please." Breed lachend perst de kolossale douanier zich achter zijn bureau. Hij heeft geen haast. Pas nadat
hij uitvoerig onze papieren heeft bestudeerd en alles heeft overgeschreven in het grote boek, gaat de slagboom omhoog.
Mijn hart bonst van opwinding: de weg naar een ontmoeting met de berggorilla's in het Virunga-gebergte ligt open. Net als bij de
beklimming van de Mgahinga-vulkaan staat er een militaire escorte voor ons klaar.
Na een marsroute door akkertjes en plantages staan we aan de rand van het tropische regenwoud. Er wacht ons een nieuwe klim, maar deze
zal slechts drie uur duren. Binnen een mum van tijd zijn we opgeslokt door het bos. De hakkers voorop bewijzen hun nut. Hun machetes
kappen in de begroeiing. Hier moet een pad worden gemáákt. Gek genoeg voelen mijn benen als nieuw. De gedachte aan de
gorilla's maakt me vederlicht. Ik zweef langs prikkende bladeren, takken met doornen, lianen. Het deert me niet. Luidkeels zing ik
een lied van Queen: "
It's a beautiful day, the sun is shining, I feel good, no one's gonna stop me now, mama."
En dan horen we het. Een hoop geritsel. Ik kijk op en zie hevig schuddende takken. Is het echt waar? Gaan we ze zien? Ik pak mijn
camera en schuifel voetje voor voetje dichterbij. Maar de gids gebaart dat ik snel aan de kant moet. Nog voordat ik besef waaróm,
stuift er een gorilla uit de bosjes. Rakelings schiet hij langs me heen. De tak in zijn bek raakt mijn been. Hoe dichtbij was dat?
Vijftig, zestig cm? Ik sta te trillen op mijn benen. Mijn God - dat was er één: een gorilla! De gids geeft me een knipoog. "
You
liked that?" Liked? Man, het was onwijs!
Kan het nog mooier? Ja. Even verderop treffen we de rest van de Susa-gorillagroep. Ze zijn net klaar met het ontbijt. De volwassenen
zijn toe aan een dutje en de jonkies spelen. Het is alsof de bliksem inslaat. Aan de grond genageld kijk ik naar het betoverende
schouwspel dat zich vlak voor ons afspeelt. Mijn ogen schieten alle kanten op; overal zijn gorilla's, in alle soorten en maten.
Twee kleintjes verkennen de grote borstkas van hun mama's. Ze gebruiken de torso als glijbaan. Vervolgens rollen ze door de
bladeren. Ze klimmen in een liaan en blijven wiegend hangen. Als ze moe worden, laten ze zich gewoon vallen en kruipen bij hun moeder.
Een grote, harige hand grijpt een klein vingertje. Ik voel tranen prikken. Dit is geen spektakel, dit is het leven zelf. Nu ik voor
hen sta, besef ik hun kwetsbaarheid. Ik ben binnengedrongen in hun wereld, diep in het oerwoud verborgen. Wie houdt ons tegen als
we kwaad willen? Die gedachte maakt me zowel verdrietig als woedend. Ik zou me tussen hen willen werpen, voor altijd blijven. De
gids legt zacht zijn hand in mijn nek. Hij weet wat ik voel. "
You come again."
Geen twijfel mogelijk. Ik ben voorgoed verloren.
vorige pagina
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
