Cheetah-familie
Een game-drive is een niet te evenaren ervaring. Het rijden in een open jeep, met zicht op de savannes van Afrika, de geur, de warme wind rond je hoofd,
de spanning of je wel
wild gaat zien, het speuren en dan: ja, daar! geeft een gevoel dat bijna niet is uit te leggen. Je moet het meemaken. Als je zoals ik verslaafd bent aan dit
continent, dan raak je nooit verzadigd. Een game-drive is echt iets bijzonders; elke keer nieuw, elke keer anders.
Nadat we al eerder tegen een cheetah aan hebben gestaan, omdat zij haar vers gevangen prooi in de schaduw van de auto had gesleept (!), en we een
leeuwin argeloos slapend hebben aangetroffen, stuiten we vandaag
op een groepje cheetahs, een moeder en drie grote jongen. Ze hebben zich neergevleid op een paar rotsen, hoog boven de vlaktes van
de Masai Mara. Cheetahs kunnen zo formidabel turen. En dat doen ze dan ook. Alle vier kijken ze onophoudelijk over de savanne, op zoek naar een prooi. Hun
vacht wappert in de straffe wind. Het zonlicht laat hun haren goud opvlammen. John heeft de jeep naar boven gereden en we kunnen de cheetahs tot op een meter of
tien naderen. Ze hebben meer
aandacht voor een mogelijke prooi dan voor ons, dus wij kunnen ongestoord kijken. Wat een prachtige dieren; zo elegant. En zo blijven we zeker een uur staan.
De dieren bewegen nauwelijks. Wij bewegen helemaal niet. Niemand praat. Het is alsof de wereld is stilgevallen. We horen alleen het ruisen van de wind.
De cheetahs, de vlaktes van de Masai Mara en wij. Verder is er niets. Het leven is perfect.
Wat een voorrecht, wat is dit toch ongelooflijk mooi. Afrika heeft me al lang geleden ergens van binnen
geraakt. Heftige gevoelens fladderen door me heen. Elke keer als ik hier ben, liggen mijn emoties (en tranen) zó dicht onder de oppervlakte.
Afrika, en alles wat het voortbrengt, beroert me voortdurend. Mijn hart juicht.
Voordat het gaat schemeren, rijden we terug naar de lodge. Onderweg stoppen we. In het laatste licht drinken we een drankje bij de
jeep, geserveerd door een Masai-jongen. Onze John. In de verte lopen olifanten de gekleurde avondhemel tegemoet.
Kan het nog mooier dan dit? Nauwelijks. De Mara zal me altijd bijblijven.
naar boven
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
