Taita hills
De wielen van de Jeep draaien machteloos rond in de rode aarde. Meer gas, minder gas; niets helpt. We zitten vast. De maartse regens in het Kenyase
wildpark Tsavo-West hebben de wegen onbegaanbaar gemaakt. Door de buien is het landschap wel fris en groen. Wat een verschil met onze eerdere reizen naar
het oostelijke deel van Afrika, toen alles dor, droog en zonder blad was. Op de 'wegen' van rode aarde liggen grote plassen. Het is een andere wereld, zo
in de regentijd in het Afrikaanse.
Onze gids Masha gebaart ons uit te stappen om sprokkelhout te verzamelen. Uitstappen?
Een kreet van ongeloof komt over mijn lippen. Nog geen twee minuten geleden hingen we met z'n drieën aan dezelfde kant uit de ramen om de sporen van een
luipaard te bekijken. "
Fresh", zei hij genoegzaam. "
Very fresh." Ik heb nog nooit een luipaard gezien. Ik voelde me opgewonden over een mogelijke
ontmoeting met dit machtige dier. Maar nu wil de gids ons het lage struikgewas insturen,
naar daar waar hij zich ophoudt.
O, nee. Op zó'n ontmoeting
had ik niet gerekend.
Maar onze protesten halen niets uit. Zonder sprokkelhout geraken we hier nooit weg. En omdat dat evenmin een aanlokkelijk idee is,
besluiten we toch te doen wat ons wordt gevraagd. Ik waag me tussen het struikgewas dat toch wel ruim een meter hoog is en daarnaast ook redelijk dicht.
Als het luipaard zich bijvoorbeeld een paar meter van mij af bevindt, kan ik het niet zien. Ik bedoel maar. Met meer aandacht voor de omgeving dan voor
een tak pak ik heel snel wat hout. Elk moment verwacht ik te worden
besprongen door dit machtige dier dat ik toch het liefst van een afstandje bekijk. Mijn zoektocht vol angst speelt zich af binnen enkele meters van de Jeep.
Ik maak mezelf wijs dat ik dan nog een kans heb om mezelf in veiligheid te brengen. Als er een twijgje kraakt, slaat de schrik me om mijn
hart. Maar het is mijn eigen gewicht dat het geluid veroorzaakt. Minutenlang sluip ik rond. Er gebeurt niets. Masha legt het hout onder de wielen, ik mag
sturen
"Can you drive?", vraagt hij. Samen met mijn vriendin duwt hij tegen de Jeep. We raken los. We kunnen dus verder over de weg van rode aarde,
her en der gevuld met kleine binnenmeertjes. De luipaard hebben we nooit meer gezien. Maar hij óns misschien wel.
In de Taita hills stuiten we op leeuwen. En hoe! Onze Jeep rijdt heel langzaam als we na een bocht achterop een leeuw en
drie leeuwinnen rijden. Bijna achteloos lopen ze daar, enigszins sjokkend. Ze hebben geen haast. Evenmin lijken ze verstoord door de auto. Ze
kijken wel naar ons, maar ze zetten hun sukkelgang ongehinderd voort. Masha stuurt de Jeep tot vlak achter de leeuw en even later zelfs ernaast.
Godallemachtig, we rijden náást een leeuw. Vanuit ons raam kunnen we hem bijna aanraken. Ik moet ervan giechelen. Ik pies bijna in mijn broek
van de zenuwen. Dit is zó mooi! En zó onwaarschijnlijk.
We kunnen zijn gespierde poten makkelijk bestuderen, net als zijn manen en zijn kop. Minutenlang blijven we daar rijden. Naast de leeuw. Hij verlaagt zich niet
naar ons te kijken. Maar wij wel naar hem. Onophoudelijk.
Chyulu hills
terug naar intro
terug naar Truck en Jeep
