Tijdens ons verblijf in Oxford stuiten we op een inauguratie, althans de nasleep ervan. Overal in het centrum zien we in afstudeer-outfit geklede (jonge) mannen en vrouwen. Soms in een groep(je) en soms alleen. Op weg naar een feest of de eenzaamheid van een kamer. De zwarte toga's flapperen uitgelaten langs de historische panden die Oxford nu eenmaal rijk is. Het joelende stemgeluid van de studenten klatert tegen de oude gevels. Snel zullen hun namen in de archieven worden aangevuld met nieuwe, want Oxford ademt het rijke studentenleven en is een magneet voor de uitverkoren schoolverlaters die een carrière willen opbouwen. Alleen de allerbesten worden toegelaten tot Oxford University. Samen met die van rivaal Cambridge behoort Oxford tot de bekendste ter wereld.
We hebben onze camper neergezet aan de rand van Oxford, bij de Red Lion pub. We lopen naar het centrum, verrassend genoeg niet door straten, maar vrijwel onmiddellijk na het verlaten van de camperplaats komen we op een pad door struikgewas met daarachter weiland. Links huizen met fikse achtertuinen, uitlopend in een slootje. Het is een leuke, groene wandeling die een half uurtje in beslag neemt. Als we een bruggetje over zijn dat flink de kuitspieren test en naar beneden de dijbeenspieren en knieën, komen we door een park waar zes grastennisbanen worden gemaaid. De tennissers spelen gewoon door. Na het park staan we 'ineens' in Oxford. We lopen een stukje door Broadstreet en zien dan al rechts de ronde 'Radcliffe Camera', het 18e eeuwse bibliotheekgebouw. Fier prijkt het tegen de grijze hemel. In inhammen zitten studenten, nadenkend, pratend of met een laptop.

×

Oxford beschikt over vele historische gebouwen, die niet in het minst veel bekendheid hebben gekregen door de tv-serie 'Inspector Morse', later gevolgd door 'Lewis' en "Endeavor' en de Harry Potter-films. Talloze scènes zijn opgenomen in de stad, zowel binnen als buiten. Veel toeristen boeken dan ook een tour langs alle filmlocaties. Dat doen wij niet, maar desondanks zien we er toch enkele. Zoals de universiteit Christ Church en in het bijzonder de Hall of Christ Church (eetzaal), ofte wel de grote zaal waar enorme rijen donkerbruine houten tafels aaneen geregen staan, verlicht door klassieke, gele lampen. Aan de houten wanden veel schilderijen van bekende studenten. De opnames van Harry Potter hebben niet feitelijk hier plaatsgehad, maar de zaal is nagebouwd. Net als de eetzaal zelf kent ook het trappenhuis met zijn vele bogen een enorme allure en hoogte. Het gewelfde plafond is een bouwkundig staaltje. Er hangt wel een prijskaartje aan de wandeling door Christ Church: maar liefst negen pond per persoon moeten we betalen bij de ingang.
Dat geldt eveneens voor onze lunch in het sfeervolle Vaults & Garden met fantastisch zicht op Radcliffe Camera. Ruim 27 pond kunnen we neerleggen voor lekker, maar wel lauw eten.
We vervolgen Broadstreet en gaan de 'Bridge of Sighs' onderdoor, een kopie van de beroemde 'Brug der Zuchten' in Venetië. Uitgelaten afgestudeerden komen en gaan, lopend of op de fiets. Verder is het heel rustig in de Queen's Lane, op weg naar New College, waar we ons voor 6 pond per persoon kunnen vergapen aan de imposante universiteitspanden. De gebouwen van gelig gesteente herbergen de geheimen van studentenlevens van zovelen. We lopen door oude, overdekte galerijen met zuilen en daartussen openingen aan de tuinzijde. Aan die kant overal betonnen, smalle banken met platte, lila kussens erop. Ik herinner me gelijk een scène uit een aflevering van Inspector Morse die in deze gangen is opgenomen. In het besloten midden is gras met houten banken en grote bomen. Wat een heerlijke plek om te zitten of een beetje te mijmeren, zowel binnen als buiten.

×

Op dit gras mogen we wél lopen, in tegenstelling tot vele andere groene velden bij andere colleges, waar overal verbodsbordjes staan. En - benauwd voor het niet zo nette toeristenvolk - lopen ook nog her en der toezichthouders met een bolhoedje rond. Het is mij zelfs niet toegestaan op een laag stenen randje te zitten, dat is alleen weggelegd voor de studenten. Het zijn de regels, betalende toerist of niet.
En zo is Oxford ook een beetje de stad van het niet-mogen. Er is veel niet toegestaan. Niet op het gras. Niets aanraken. Verboden toegang. Private. Niet altijd prettig, maar ook begrijpelijk. De 'attracties' van Oxford moeten nog vele studenten en toeristen lang mee.
Vanuit de St Mary the Virgin church overzien we een deel van Oxford. We kijken op de prachtige gebouwen van All Souls College, met een keurig gemaaid grasveld ertussen. Her en der zien we groots aangelegde parkachtige tuinen, waarin de studenten zich kunnen verpozen en vele tuinlieden een betaalde baan vinden. Voor 4 pond per persoon maken we de pittige klim naar boven over de traptreden. Eenmaal op het 'dak' is het best smal en is het toch een beetje een kwestie van ik eruit en jij erin. Beneden in de winkel kunnen we de aankoop van een souvenir niet weerstaan. Een t-shirt en een hoody van Oxford. En zo wordt dit de duurste dag uit onze week in Zuid-Engeland, want 's avonds eten we natuurlijk ook nog in 'onze' pub.

Cotswolds

vorige pagina

naar boven

terug naar intro